De Route Panoramique

Een route van 266 km dwars door de Cordillera Central. Puerto Rico is 161 km lang, het is duidelijk dat het geen rechte weg is. Kronkelen en draaien over zo'n 40 verschillende wegen, door het centrale gebergte van Puerto Rico. Goed opletten is geboden of je zit op de verkeerde weg.
Er staat zo nu en dan een bordje "Ruta Touristica", maar NOOIT aan het begin van een nieuwe weg. Er ligt dus een briefje naast me met de te nemen weg nummers en of ze nord,sur,este of oeste moeten gaan. Ondanks dat raadpleeg ik toch regelmatig de kaart.
Marijke ik ben blij met de kaart die je hebt gekocht met alle wegnummers, hij wordt goed gebruikt.

Toen ik gisteren ging slapen wist ik nog niet of ik hem zou gaan nemen. Je kunt prima en snel van oost naar west rijden als je de snelwegen neemt die via het vlakke kustgebied lopen.

Dit zegt mijn gids over de berg route: not a route for the faint hearted . Soms adembenemend en niet alleen de uitzichten, maar ook de smalle, kronkelende wegen, vaak zonder middenstreep of vangrail en duizelingwekkende dieptes.
Zwakhartig, dat denk ik wel eens te zijn, maar dat is natuurlijk onzin. Ik ben gewoon een die hard.

En blij dat ik me weer niet door dit soort teksten heb laten weerhouden deze prachtige route te nemen. Natuurlijk zijn er smalle stukken bij, heeft het wegdek een paar gaten, moet ik zo nu en dan even slikken als ik de grote dieptes links en rechts van me zie.
Maar over het algemeen rijd ik door een tunnel van groen met veel dikke hoge bamboestruiken/bossen, varens, bomen, bananen. Af en toe een paar huizen of een dorpje. Uitzichten op de bergen in de verte en de zee. Jammer genoeg zijn er niet veel plaatsen waar je even kunt stoppen, maar waar het kan sta ik naast de auto te kijken en foto's te maken.
Het wegdek is voor 95 % super glad en de weg meestal breed genoeg voor 2 auto's, als iedereen maar op zijn eigen weghelft bleef en niet zo krap om de bochten kwam. Maar dat gebeurt natuurlijk wel en mijn claxon werkt een beetje stroef, die heeft een flinke oplawaai nodig voor hij wil blaffen.

Als ik fout rijdt, houdt de weg op bij een natuurpark. Laat ik nou net in het vorige dorpje brood hebben gekocht. Lunchtijd dus.

Op 2/3 van de route ben ik definitief de weg kwijt. Ik zou rechtdoor moeten kunnen, maar waar is de weg? Het is inmiddels 16.00 uur en ik moet nog een flink eind, de snelwegen dus maar en hup staat het stil. Een school en de kinderen worden opgehaald. De " snelwegen" lopen door de stadjes. Voor ik om 18.00 uur in het hostel arriveer heb ik in een paar files gestaan.

En dan kom ik in het dieptepunt aller hostels terecht. Wat een bende en weinig ruimte. Dan wordt er ook nog een bed voor mij bijgezet in de 6-persoons kamer met overal koffers . De jongelui die er verblijven zijn aardig genoeg, maar we zijn met teveel voor deze ruimte en dat gaat de komende dagen niet veranderen. Deze groep gaat weg en morgen komen er weer anderen. Volgeboekt ivm de spring break in de USA, alle studenten zijn nog steeds op reis.