naar Dominica

Vroeg op, om 6 uur rijden, Ellie ophalen, stoelendans, en hij rijdt ons met de huurauto naar het vliegveld.
Inchecken, langs security die de emigratie briefjes inneemt en iets in een groot boek schrijft, vemoedelijk:” Linda and Conny have left the country”of iets van gelijke strekking.
Bijna alle tassen worden grondig doorzocht, maar gelukkig wordt er geen contrabande gevonden.
We kunnen door en in het vliegtuig., waar we op de 2 voorste stoelen mogen zitten en zo worden we onbezoldigd verantwoordelijk gemaakt voor de voorste nooduitgang, mocht dit nodig zijn, hmmmm
Na 20 minuten staan we alweer aan de grond, maar op een ander eiland, Dominica, Even wachten tot de gele pilonnetjes zijn neergezet, zodat we niet verdwalen op onze weg naar het luchthaven gebouwtje.
Wachtend op een stempel bij de douane, zie ik al dat mijn tas niet op de band ligt,ach die komt vast met de tweede lichting, maar nee hoor dit is alles, dus voor de zoveelste keer naar een kantoortje waar je kunt aangeven wat je mist. Er vormt zich een hele rij, ik ben zeker niet de enige Men verwacht dat mijn tas met de middagvlucht terug komt, hij is een week te vroeg naar St. maarten gestuurd.
Een klein autootje huren , 2 plaatselijke rijbewijzen kopen in het immigratie kantoortje, waar een klereherrie vandaan komt, van een cricket toernooi. Gelukkig hebben ze nog even tijd voor ons 2 briefjes uit te schrijven à US$ 12,- p.st. en dan eerst maar eens naar het dichtbij gelegen guesthouse rijden.
Wat een leuk ding en dat uitzicht, geweldig. Nou ja dat zal het zijn als alle loodgrijze wolken zijn opgetrokken.
Lina laat ons enkele kamers zien en we eindigen in een soort balzaal met 2 queensize bedden en een badkamer die in een gemiddelde spa bewondering zou oogsten. We zijn een beetje opgewaardeerd, het is tenslotte vakantie.
Tijd om eens wat van de omgeving te gaan bekijken. We nemen de kustweg naar het zuiden, om wat van de oorspronkelijke bevolking te gaan zien. Het Carib Territory. Nou bestaat de oorspronkelijke Kalinago bevolking niet meer door vermenging, maar iets is hier nog wel terug te zien.
De weg is hier een stuk smaller en slechter dan op St.Lucia, maar nog prima te rijden en niet druk.
De mensen tonen minder vriendelijk en spontaan dan op St Lucia, maar heb je wat te vragen, blijken ze net zo behulpzaam en vriendelijk.
De katholieke kerk met een altaar in de vorm van een kano is gesloten. Het terrein maakt een verlaten indruk, met leegstaande schoolgebouwen , met op een deur een briefje :”het kantoor is dinsdag van 16 tot 17 uur open”. Het geheel bewaakt door 2 hondjes die kwispelstaartend op me af komen.
Gelukkig zitten er grote luchtgaten in de kerkmuur, zodat ik toch een idee krijg van het interieur.
Tot nu toe lekker een beetje zitten kaartlezen en rondkijken, maar nu ga ik er maar eens aan beginnen. Da’s nog een hele uitdaging en genoeg om aan te wennen. Links rijden, links schakelen, want nu geen automaat én bergen rijden. Het moeilijkste is eigenlijk nog het inschatten waar de auto links ophoudt, dat maakt het verschil tussen op de weg of met één wiel ernaast rijden. Dan ook nog een enorme plensbui, maar het lukt allemaal wonderwel. Blij dat het niet druk is.
In Castle Bruce lopen we een strandje op naar een vrolijk gekleurde vissersboot De zee is ontstuimig.
Terug in het guesthouse blijkt dat er is gebeld, de bagage is binnen. Jippie en gauw ophalen, voor ze het weer wegsturen.