naar Saba

05.45 uur. Even doorlopen, dan ben ik met een kwartiertje op de luchthaven. De hal ademt een grote rust uit. Geen rijen bij de 2 open balies. Ik ben bij Winair direct aan de beurt en bij Liat staan 2 mensen. Er is nog tijd voor een ontbijtje bij de enige open horeca.
Bij douane en security wordt een illusie van toekomstige drukte gewekt door de gespannen linten waar ik in m'n eentje tussendoor laveer van loket naar machine en poortje.
Bij Winair doen ze aan pre-boarden. Je laat je boardingpas en paspoort zien, ze halen er een strookje af en je kunt weer gaan zitten. Volstrekt logisch om die horde van 10 passagiers in goede banen te leiden.

De vliegtuigen worden langzaamaan kleiner. Naar Saba gaat een 20-seater. Het is een vlucht van een minuut of 20 in dit toestel zonder cockpitdeur, totale openheid.
In Saba vliegen we evenwijdig aan een berg, nemen een bocht en staan aan de grond op een landingsbaan die nog korter is dan die op St. Maarten.
Een taxi brengt me de berg op naar El Momo, maar dan oeps, moet ik nog een berg op. 70 treden scheiden mij van de hotelreceptie. Ze zijn leuk beschilderd en onderweg kom ik 4 blikjes tegen met leuke berichtjes om de klant een hart onder de riem te steken en dat helpt.
Inchecken bij Joost, spullen pakken om te gaan wandelen en tas bij de receptie achterlaten. Mijn kamer is nl. nog niet klaar. Het is 08.00 uur.
Langs de hoofdweg terug naar Hell's Gate, daar linksaf een super steile weg in naar boven om bij het begin van de wandeling te komen.
De Sandy Cruz trial, naar verwachting zal hij 2 1/2 uur in beslag nemen. Het gaat nog een tijdje omhoog, via een keien -pad het bos in. Daar afwisselend keien, wortels, steenslag en aarde. En overal bladeren, het lijkt wel herfst.
Hert pad slingert langs de bergwand en is soms smal en waarschijnlijk glibberig. Het gaat omhoog, omlaag en weer terug.
Waarom doe ik dit eigenlijk? vind ik hiken nou wel zo leuk? Ik word steeds angstiger lijkt wel. maar de omgeving is prachtig met die enorme vegetatie. Die kamerplanten in giga formaat. En dan zit er voor me ineens een piepklein salamandertje en even later stap ik over een prachtig slangetje heen. Die staat strak van de spanning en laat zich zo mooi fotograferen. Dat maakt alles weer goed. Ik de het gewoon rustig aan en als het 3 of 4 uur duurt is het ook goed, ik heb de hele dag.

ik begin net te denken dat ik bij het volgende uitkijkpunt maar eens een pauze ga inlassen, als ik langs een vervallen hotel loop en iets verderop een huis staat en de aankondiging dat dit de Troy Hill kant van de wandeling is.
Krijg nou wat, 2.20 uur. Deze slome heeft het gewoon binnen de tijd gedaan, ondanks foto's en kalm aan beleid.
Op de weg gaat het steil naar beneden, naar het plaatsje The Bottom, waar Ängelina's een prima veggieburger serveert voor de lunch.

En dan, niet van plan maar toch gedaan, "The Ladder"
Volgens mijn boekje 524 treden naar het strand, maar ik kom niet verder dan 486 voor ik op het strand sta. Vroeger gingen de schepen hier voor anker en moesten alle scheepsladingen via deze trap het eiland op gedragen worden. Wat een honden bestaan, zelfs met een klein rugzakje is het een hele klus om boven te komen. Onderaan begint het geheel al aardig in verval te raken. De branding is heftig, niet zo fijn om hier voor anker te gaan.
In het Saba Coffeehouse, gerund door Nederlanders, een ijskoffie als beloning voor alle inspanningen.
Dan een minuut of 2 wachten op een lift tegenover de Anglikaanse kerk. De eerste de beste auto die langs komt neemt me mee naar Windwardside, waar El Momo is.
De avond afgesloten met een biertje op mijn privé terras.