Boiling lake

Vandaag wagen we ons aan de zware wandeling naar het Boiling Lake. Eén van de hoogtepunten van Dominica en alleen te bereiken als je fit bent. Ik heb Linda voorgesteld alleen met Robert( de gids) te gaan. Dan gaat het veel sneller en eerlijk gezegd zie ik er tegenop. Ik wil wel, maar het is 3 à 4 uur heen en dan moet je nog dezelfde afstand terug, maar alleen gaat ze niet en het is een highlight. Ik waag me eraan. Bergje op, bergje af . Het pad is wel prachtig aangelegd met boomstammetjes die de treden aangeven. Hier en daar is het een ontzettende modderpartij. Grote zweetdruppels vallen op mijn bril, dus het zicht is binnen een half uur verdwenen. In de tas met dat ding, maar dan is alles een beetje vaag, het blijft zoeken.
We lopen door het prachtige woud. De lucht is bewolkt, de temperatuur daardoor prima om te wandelen. Na 1 1/2 uur lopen staan we op het hoogste punt en krijgen we een eerste blik op het meer in de verte. We gaan omlaag, ik vraag Robert of we hier weer terug komen en het antwoord is - ja.
"Gaan we straks nog ergens een lange pauze houden? Zodat ik weer op krachten kan komen?" "Ja". " Öké, dan ga ik mee verder." Ik had even overwogen boven te blijven en dan Linda te vragen mooie foto's te maken.
Na een 1/2 uur afdalen moeten we onze weg zoeken tussen grote keien en enorme stappen nemen, om af te dalen in de Valley of Desolation". De zwaveldampen hebben dit al een tijdje aangekondigd.
We worden ingehaald door een groepje jongelui. Op slippertjes, Teva's en gymschoenen springen ze naar beneden. Zo, da's confronterend voor deze kruk.
De gids van het groepje jongeren heeft eieren gekookt in een poeltje en heeft er eentje over, hij smaakte prima.
De vallei kreeg deze naam omdat er door de hoge concentratie zwavel niet veel groeit. Om je heen zie je overal gas uit de grond komen, wolkjes onstaan in kleine kokende poeltjes. De perfecte plek om te lunchen zo omgeven door zwaveldampen. Maar dat moet niet te lang duren, want het is koud.
Ik steek mijn hand in een stroompje heet water en a la minuut zijn mijn zilveren ringen bruin door de chemische reactie.
Verder gaat het over stenen en rotsen een volgende berg over naar het eindpunt van de wandeling. Voor die tijd begint het nog even flink te regen. Het meer is gehuld in wolken en nauwelijks te zien, daar doe je nou zo je best voor, 3,5 uur lopen. Gelukkig trekt het zo nu en dan nog een klein beetje op, zodat we het borrelende centrum kunnen zien.

Op de terugweg begint het weer hard te waaien en te regenen. een kei die er goed genoeg uitziet om mijn voet op te zetten, blijkt spekglad. Als een logge schildpad glij ik zachtjes op mijn buik naar beneden, tot mijn hoofd een kei raakt en ik stillig. Mijn rugzak is over mijn hoofd gezakt en ik kan geen kant op voor die tas weg is. Ik kom er gelukkig weer met wat schaaf wondjes van af, maar ga nog voorzichtiger te werk dan ik al deed.
Klimmen maar weer over die enorme rotspartijen en trappen naar het hoogste punt. Omlaag, omhoog, omlaag enzovoort. Dan een heerlijke stop bij een warme poel, daar gaan Linda en ik even heerlijk in liggen relaxen.
Het laatste uurtje klimmen, dalen, klimmen, dalen met soms enorme stappen.
Na een korte stop bij een riviertje komt de finale lange stijging en gaan we alleen nog maar omlaag. GELUKKIG.
Ik ben zo moe, dat ik als ik iets te hard op mijn voeten terecht kom, ik spontaan door mijn knieën zak.
Aan het einde is daar dan de Titou gorge, waar we de kloof in kunnen zwemmen naar een waterval. Het zou ijskoud zijn, maar dat valt ons alles mee. Heerlijk fris is het en prachtig om in dit diepe water tegen de hoge rotsen op te kijken.
Ik kikker er weer helemaal van op. Maar gelukkig hoef ik niet terug te rijden. Het leek Linda allemaal erg makkelijk af te gaan, maar gelukkig is ze toch ook moe als we voor donker in ons guesthouse terugkomen.Om 9 uur vallen mijn ogen spontaan dicht.