TilongKabila

De tijd kabbelt met het water onder me weg op de route van Sulawesi Utara (noord) naar Sulawesi Tengah ( centraal ).  
De zee is rustig en op dit schip zal niet zo snel iemand zeeziek worden,  sollid as a rock.
Dat was even schrikken vannacht , ik bleek mijn hut te moeten delen met 194 andere mensen. Rijen matrassen met erboven een rek voor je bagage. Ik ben redelijk snel en confisqueer een bed in een hoek. Daar is naast het bed precies ruimte om m'n tas aan het bed vast te maken.
Ik maak mijn eigen hoekje met lakenzak en sarong, hang de nog vochtige was aan het rekje en het voelt vreemd genoeg al snel als mijn plek. Naast me ligt een gezin met een jongetje van één jaar of anderhalf die heel achterdochtig  naar me kijkt, maar het uitschatert als ik gaap en als ik Nederlands tegen hem praat, valt hij gierent van de lach om.
Het is verrassend stil als ik om een uur of 3 even wakker ben. En om 6 uur sta ik onder één van de twee douches die voor de ongeveer 100 vrouwen bestemd zijn.
Om half 7 heb ik de heetwaterkranen gevonden en zit met een beker koffie aan dek, het begint zowaar op een cruise te lijken.
Het is een stevig schip met een dek of 8, maar zo mega als verwacht is hij niet. Maar ja tegen wat ik in de Cariben heb zien rondvaren kan geen enkel wat ouder schip op.
Op mijn ontdekkingstocht signaleer ik  voldoende plekjes om rustig buiten te zitten. In feite lig ik het grootste deel van de dag in de schaduw op een bankje te lezen en zo nu en dan te schrijven. Af en toe komt er iemand even een praatje met of een foto van me maken.
Vanaf half 12 varen we tussen de paradijselijke, bergachtige eilanden met spierwitte stranden van de Banggai eilandengroep door. Om 1 uur leggen we aan op Banggai en om 2 vertrekken we weer, met achterlating van mijn schaterende buurjongetje en zijn ouders.
Af en toe wordt er iets omgeroepen, waar ik niets van versta. Voorlopig rent er nog niemand naar de reddingsboten, dus het zal wel goed zijn.  
Om 16.00 uur komt een officier m'n kaartje afscheuren. Ik koop een Bintang, maar die is zoet en smerig. Blijkt een slecht uitgevallen malt.
Om 18.00 uur ga ik maar weer eens naar mijn plek, waar een buurvrouw vraagt waar ik de hele dag heb uitgehangen. Het is onvoorstelbaar, maar de meeste passagiers liggen de hele dag op hun bed. Het gebed uit de moskee schalt door de luidsprekers, dus ook daarvoor hoef je niet van je bed te komen.
Het schip is lang niet vol, ik kwam 2 volledig lege zalen tegen,  maar de verpleger in de polikliniek verwacht dat ze van Makassar naar Bali vol zullen zitten, dat betekent 3000 passagiers.
De avond breng ik ook lezend en schrijvend op mijn bed door. Elk bed heeft  een stopcontact, dus tablet en telefoon kunnen worden opgeladen.
's Morgens ontdek ik wat al die omroepen hebben betekent.
"Kom op vertoon van ticket je maaltje maar halen."
Nu cateren ze niet echt voor vegetariërs, dus ik vind het prima zo. Mijn buurvrouw geeft me 2 gekookte eieren. Dat smaakt prima op de cream crackers die ik bij me heb.  Als ik op zwart zaad kom te zitten weet ik wat me te doen staat. Ticket op een Pelni lijn boeken. Voor €12,-  twee  nachten en een dag varen en dat ook nog inclusief eten. Waar betalen ze al dat personeel van dat regelmatig vuilnisbakken leegt en toiletten loopt te schrobben?
Maandagmorgen 08.30 uur, na een roerend afscheid van de buren is het tijd om te gaan. Betsy gaat ook naar huis, haar vader komt haar met de auto halen en zij gaan me naar een hotel brengen. Dat komt goed uit want het regent niet zo zuinig.
Dat wordt een losmen en als het schip zijn afscheid blaast zit ik al op mijn kamer. T