Rondje om het Tondano meer

Fluitend rijd ik door het prachtige landschap . Ik maak wat minder foto's, maar het genieten is niet minder. Hoewel dat van die foto's vanmiddag dan weer niet klopt, dan stop ik elke vijf minuten om huizen, groen en viskweeknetten in het meer vast te leggen.
De weg kronkelt als een glad zwart lint door het bos, hier en daar natuurlijk wel een gat, dus het blijft opletten. Ik word nog een echte bergscootergeit, maar als ik zonder gas te geven met 50 a 60 km. naar beneden scheur, knijp ik wel de remmen even extra in.
Om te beginnen een waterval. Gelukkig heeft Michael uitgelegd waar ik op moet letten,  anders had ik hem nooit gevonden. 200+ Trappen af. Tussen de pepers en andere groenten door kom ik in de vallei met enorme bossen bamboe en het water. Ze zijn bezig met een brug om het vallende water  beter te kunnen zien vanaf de andere kant. Wie me een beetje kent zal begrijpen dat ik hoe dan ook aan die andere kant kom. Beetje klauteren over de stenen, het water staat tenslotte niet erg hoog na zoveel droogte. Dus dat lukt natuurlijk.

De weg naar het Tondano meer is weer even zoeken. Een jongeman wijst me een klein, minder goed weggetje. Hij wist vast niet dat ze vandaag net zijn begonnen het pad op te knappen, dus mijn gehobbel eindigt bij een paar hopen zand en wat mannen die daar dingen mee doen. Terug en verder zoeken. Ik zie het meer in de verte liggen.
Het gaat van kwaad tot erger. Is dat leuk? Nee, wel spannend om zonder kleerscheuren en glijpartijen de scooter door die met stenen bezaaide zandbak te trekken. En dan ligt daar met prima asfalt de weg rond het meer. GEVONDEN.

En dan is het weer een feestje. De rand van het meer is vergeven van de bamboe stellages. Ertussen liggen woonhuizen op palen met eromheen veel eetbaar groen en groene netten die een soort kwekerijen zijn. Een jongeman sjouwt zware zakken visvoer naar zijn bootje. Als ik een gammele hut beklim om van bovenaf een foto te maken, besluit ik voor ik door de vloer zak, dat toch maar te laten. En dat is toch te schattig, staat er in het buurhuis een man te gebaren dat ik op hun balkon een foto mag komen maken. Graag natuurlijk.
De dorpen aan het meer maken een welvarende indruk en er zijn veel goed uitziende huizen in de traditionele  Minahassa bouwstijl.
Overal komt me de geur van gluhwine tegemoet. Het zijn de zeilen vol drogende kruidnagels langs de kant van de weg.

Morgen ga ik terug naar Manado. De paar dagen naar het Tangkoko National park gaan niet door. Het park is gesloten wegens bosbranden. Ze moeten fors zijn, want gisteren kwamen er blusvliegtuigen  vanuit Jakarta om de klus te klaren. Vorige maand lukte het ze nog binnen drie dagen met de plaatselijke korpsen, dus die vliegtuigen beloven weinig goeds.  Ik hoop dat het ze snel lukt en de spookdiertjes, makaken en andere dieren de brand overleven.
Ik ga andere plannen maken.

https://www.dropbox.com/sh/je3g75mclnbpyde/AABWRwqp00HwK-YBzP_31lMra?dl=0