Linowmeer en offersteen

Mijn eerste bestemming vandaag is goed te vinden. Van het resort naar de grote weg en dan een uurtje rechtdoor over een prima weg. Tussendoor stop ik dan nog even bij wat gaten in de rotswand en ja hoor, Japanse tunnels. Kilometers moeten er hier liggen, doch als ik met mijn zaklamp op onderzoek uitga, blijken ze allemaal na een paar meter dichtgegooid. Maar waarom en hoe hebben die kleine mannetjes zulke hoge gangen gegraven in de rotsen?
Het Danau Linow is een turkoize kratermeer, dat verkleurd met het licht en de stoffen die er vanuit het midden der aarde komen, maar heeft ook tegelijkertijd verschillende kleuren. Het stinkt naar zwavel en aan de rand liggen kokende modderpoelen en stomende gaten. De grond is groen,grijs,geel en rondom deze gaten is de begroeing met een grijs waas overdekt. Ik wil er omheen lopen.Het is even zoeken naar het pad en dan eindig ik natuurlijk weer op mijn gat om het hoogteverschil tussen mijn paadje en het echte pad te overbruggen. Na stof afkloppen, waterfles opzoeken die na zijn vlucht gelukkig op pakafstand in een plant is blijven hangen, kan ik verder lopen  alsof er niets gebeurd is.
Bij het geothermisch fenomeen kan ik blijven fotograferen, maar daar komt over het pad de onderbreking aanlopen. Een vrouw met in elke hand een bosje eetbaar groen. Ik denk dat ze wil passeren, maar nee hoor ik moet mee naar haar werkhut in het rijstveld. En gelukkig weet ik, zonder de smalle dijkjes met mijn lompe geschutter te vernielen  bij de verzamelde familie aan te komen.
Hellen heeft maïskolven gekookt en  ze vind het niets dat ik er maar eentje eet. Hij is wel lekker, dat kan ik zeker niet zeggen van de volle beker wittige vloeistof. Gemaakt van het groen van de maïs geloof ik. Ze drinken er allemaal vrolijk van, maar jakkes wat is dat smerig,  mijn beker gaat keurig leeg. Het gesprek gaat in gebrekkig Engels en Indonesisch, maar we komen het een en ander van elkaar te weten.
Kijk dat gebeurt dus niet op een georganiseerd toertje. Dan zou ik het moeten doen met een selfie met het meer als achtergrond.
Volgens Hellen kan ik niet rond ivm de begroeing en ze heeft gelijk ontdek ik even later.
Terug bij het restaurant waar de scooter is geparkeerd  een colaatje op het terras en net als de meute die er inmiddels staat een selfie met het meer.
Verder maar weer, maar om Pinabetengan, de volgende bestemming te vinden. Volg ik een pickup truck met een groep vrouwen van een kerkgemeenschap uit die plaats, tot ze wijzen dat ik rechtdoor moet waar zij afslaan en een man met een gifspuit achterop zijn motor. Vervolgens staan er wat borden strategisch geplaatst langs de land- en bosweggetjes.
De offersteen met oude Minahassa inkervingen ligt er geciviliseerd bij. Hij wordt ook druk bezocht door locals en de steenbewaarder vindt het leuk om mij  wat dingen uit te leggen.
En dan staat er aan de grote weg een bordje 'waterval'. Mooi die kan ik nog wel even meepikken. Maar er staat niet bij dat het ding op 8 km afstand ligt en verdere aanwijzingen zijn er ook niet. Foutje gemaakt en vier kilometer te ver doorgereden. Op de terugweg, ik heb het opgegeven, voor het donker wil ik minstens op de 'snelweg' zitten, zie ik hem van een afstand. Fotootje maken dan maar en dan ben ik omringt door een groep jolige jongens. Fotootje maken dan maar.
Ik rijd in het donker in de file naar huis en ben best moe als ik de scooter na 109 km kan parkeren.
Het was een geweldige dag.

https://www.dropbox.com/sh/ysmrlj42gvh0w41/AADr_PaoqWuUlEw1kAv8_pj9a?dl=0