Een wijntje op een zonnig terras in Patara

1 mei
Het is 3.30 uur, de telefoon gaat. Opstaan dames het busje komt zo, dus na een snelle douche, kleren van gisteren weer aan. Blij met de ervaring van vele niet aangekomen tassen, heb ik mijn tandenborstel, -pasta en haarborstel in de handbagage. Dat is tenminste iets.
Het is 06.30 uur, de bergtoppen steken als eilandjes door het compacte wolkendek. Op enkele ligt nog een flinke sneeuwlaag. We zijn onderweg naar Dalaman en als de piloot het toestel keurig op tijd aan de grond zet, zijn we gewoon blij dat we weer veilig zijn aangekomen en als dan ook de tassen vredig naast elkaar op ons liggen te wachten. Hebben we geen recht meer te zeuren over tegenspoed en gemiste vluchten.
De temperatuur ïs aangenaam, staan in het busje naar Fethye iets minder. Alles bij elkaar loopt het gesmeerd, en volgen de aansluitingen elkaar naadloos op, dus we zijn lekker vroeg in Gelemiş. We vragen aan de buurman van het dure hotel of hij weet waar onze pensionhouders zich ophouden. Die slaat natuurlijk direct aan het bellen. Ze zijn in Kaş, bij een begrafenis, dus hij laat ons binnen en gaat op zoek naar een kamer met 2 bedden. Het kan allemaal.
Wij gaan flinterdunne pannenkoeken eten,en eindeloos koppen thee drinken, op zoek naar antwoorden op onze vragen over de wandeling morgen en vooral heerlijk relaxen vandaag.