De laatste dag in Istanbul

De keus is gevallen op het Taksim plein en Instiklal boulevard. Met een taxigele dolmuş gaat het naar boven. Het Taksim plein is groot en heeft een recente geschiedenis van protest en buitensporig geweld daartegen. Waarom zou je in een democratisch land met scherp op protesterende studenten schieten, zodat er doden vallen.
Een deel van het plein is afgezet, daar wordt de straat opnieuw gelegd. Boven en achter het plein doe ik in het park onder de bomen een colaatje. Een reporter staat even verderop zijn verslag te doen. Later staat er aan het begin van de Instiklal boulevard ook al een setje. Zijn ze soms bezig van de journalisten school?
Het is druk in dit moderne deel van de stad, vol winkelend en kijkend publiek. Sommige gebouwen worden onder handen genomen, met andere is dat al gebeurd of nog hard nodig.
Demirören heeft 6 verdiepingen, de 2 onder straatniveau zijn voor de media markt, de rest is een warenhuis. De vierde verdieping is voor de ontspanning. Een bioscoop, een soort bibliotheek met een heel lange bank, waar een jongen een meisje de nek masseert. Tegenover speelbeestjes staan massagestoelen. Om het grut op ontspannen wijze in de gaten te houden? De rest van de verdieping is voor diverse café en restaurant ketens.
Bij een kerk is een fototentoonstelling over een ontmoeting tussen een hoge Grieks orthodoxe geestelijke en de paus. Het interieur van de kerk is donker en eenvoudig
Bij Tünel neem ik de funicular naar beneden, naar Kadakoy. Dan is het nog een flink stuk lopen naar Besiktaş. Even overweeg ik een bus te nemen, omdat de blaas laat weten dat hij nodig geleegd moet worden. Maar dat hoeft natuurlijk niet, toiletgelegenheden genoeg. Zo dat lucht op en loopt lekkerder verder. Terug in het Puffin hostel even douchen in de gemeenschappelijke douche, omkleden en op naar de boot van 14.15 uur. De boot vertrekt aan de late kant. Mensen komen aanlopen, zien hem nog liggen en zetten het op een lopen om hem nog te halen. Over een half uur gaat er weer een mensen.
In de overvolle bus raak ik aan de praat met mijn buurvrouw, die op weg is naar Beiroet om een visum voor Duitsland te krijgen. Ze is Syrische en wil zich daar met haar drie kinderen bij haar man voegen. Als ik geschokt reageer op het feit dat ze uit het verwoeste Aleppo komt houdt ze het niet droog. Sorry.
Ik ben om 15.45 uur op het vliegveld voor mijn vlucht van 19.15 uur. Een beetje aan de vroege kant dus. Lezen, koffie drinken, beetje winkels kijken, telefoon opladen en zo wordt het gewoon tijd om in te stappen. Bij de voorcontrole van de paspoorten is er een klein incident als mijn donkere buurman als enige naast zijn Nederlandse paspoort , een ander identiteisbewijs moet laten zien. Het wordt in orde bevonden, maar hij gaat later toch even verhaal halen over het feit dat hij als enige zwarte een andere behandeling kreeg dan alle andere passagiers. Alles netjes en beleefd, maar hij heeft wel even zijn punt gemaakt.
We zijn iets te laat om te vertrekken en mogen dan niet opstijgen, er zijn 10 wachtenden voor u. Gevolg, we gaan om 20.20 uur de lucht in, als er nog maar een trein naar de kersenboogerd gaat.