chaos, of toch niet?

Op het moment dat we aansluiten voor de Pegasus balie, gaat de deur van ons vliegtuig dicht. Geen beginnen meer aan. Het gedoe aan de balie oogt een beetje chaotisch, de ėėn roept mensen terug die zich opstellen voor de securetypoortjes, de ander is bezig met onze tickets, maar bemoeit zich ondertussen met alles en iedereen, daarbij onze boardingpassen bij andere mensen achterlatend. Ik doe een grote graai, hier blijven met die dingen, onze bagatetags zitten eraan. Maar dat is nog niets vergeleken met de balie boven, waar we heen moeten als we eenmaal door de immigratie zijn binnengestempeld.
Complete chaos voor de drie geopende loketten, met elk een rij van 5 mensen dik, waarbij veel wordt geschreeuwd en weinig problemen worden verholpen. Alsof we in een reality show van een goedkope prijsvechter terecht zijn gekomen. Ik hoor alleen een stel krijsende mensen die me een benauwend gevoel bezorgen. Gelukkig begrijpt Ammelieke waar het om gaat. Die mensen, een flinke groep, zijn te laat aan de gate verschenen en hebben hun vlucht naar Antalya gemist. De enige oplossing is een nieuw ticket kopen, maar daar voelt men niets voor en ruimte maken voor andere mensen aan wiens probleem de maatschappij wel iets kan doen ( zoals wij ) is er ook niet bij.
Als we na eeuwen aan de beurt zijn, is het snel geregeld, tickets voor de vlucht van morgen 6 uur en als u daar gaat zitten komt er zo iemand om u naar een hotel te brengen. En zo geschiedde, ze brengen ons naar het Ramalla 2, groot en prima in orde. We krijgen een souper aangeboden en hebben nu al spijt dat we morgen zo vroeg weg moeten. We gaan het ongetwijfeld geweldige ontbijt mislopen.