Varen door een woud van dode reuzen

We zijn op Ston eiland. Een Vakantie park aan het Brokopondo meer. In particuliere handen dus prima in orde.
Ons terras kijkt uit op het meer,dus de vogelspotters onder ons zijn hier niet meer weg te slaan.
Even een klein stukje |open langs het meer en voor ik het weet zit ik tot mijn kuiten in het drijfzand. Op mijn knieen kruip ik eruit en zoek een plekje waar ik veilig de modder van mijn benen kan spoelen.
Het meer staat vol takken en sprieten, de boomtoppen van het ondergelopen land. Het water heeft de jungle en 30 dorpen verzwolgen.
De mensen zijn verhuisd, de bomen zijn blijven staan.

Om een uur of 4 gaan we varen. 9 Toeristen, Rudy en Roger, de bootsman en visser. Rudy speelt voor kulaman, de ogen van de schipper voorin, die ons veilig door dit woud moet navigeren. Hij doet zijn best, maar kan niet voorkomen dat we zo nu en dan over een paar toppen heen hobbelen. Beetje schuinhangen hoort daarbij.
Er liggen 1100 eilandjes, de vroegere heuvel-en bergtoppen. Bij één ervan meren we aan om te zwemmen. Het duurt niet lang of we zijn omcirkelt door een school kleine glasachtige, groene visjes. Ze knabbelen aan de benen, maar als ze aan mijn rug beginnen vind ik het mooi geweest, er zwemmen tenslotte ook piranha's.
Een eindje verder wordt de boot vastgelegd aan een tak er kunnen de hengels worden uitgegooid. Een biertje voor wie de eerste piranha vangt. 5 Mannen doen hun best , maar de vissen zijn te slim en knabbelen wat van de kip, zonder ìn de haak te bijten.
Op naar een baaitje voor wat meer geluk. De rest van ons kijken naar de vogels die rondvliegen en op de takken neerstrijken. Het is 'n prachtige plek.
We scheuren tussen de boomtoppen door terug naar ons kamp. Tijd voor het diner.