Boven Suriname

4 Dagen op het eland Kwai Kwai,
Beetje zwemmen in de rivier, je laten meedrijven op de stroming, aan land gaan. teruglopen en opnieuw beginnen. Maar als Jean Luc ons een zwemvest geeft en we met een stel echt in een stroomversnelling gaan, vindt reisleider Rudy het wat al te spannend.
Niet meer doen dus, ik wil hem niet in de stress jagen, het korte rondje is ook leuk.
Op andere plaatsen kunnen we wel in een stroomversnelling liggen. Positie kiezen tussen een paar stenen en als een massage het water over je heen laten stromen, heerlijk. Wordt het saai? Ga je op zoek naar een ander plekje. Plekje betwisten is er niet bij, want Helena en ik liggen meestal in het water en de rest zit op de stenen naar de omgeving te kijken.
Ik wil me een beetje aanpassen, sla dus mijn sarong om en stap in de rivier om m'n haren te wassen. Dat was in zwempak een stuk makkelijker gegaan. Die sarong slaat steeds open. Jean Luc peddelt langs, hij heeft een paar flinke vissen in zijn bootje liggen.
Elke dag gaan we in een korjaal de rivier op en af om 1 of 2 dorpjes te bezoeken. Jacky stuurt ons daarbij vaardig door de sula's (stroomversnellingen), geloodst door Rudy of Jean Luc. Wat een verantwoordelijkheid voor een 18 jarige jongen.
We maken een boswandeling het eiland rond, Rudy legt het een en ander uit en vlecht wat palmbladen. Bij een volgende survival tocht weet ik hoe ik kan overleven en droog blijven.
Het niveau van de rivier stijgt gestaag tijdens ons verblijf hier, rotsen verdwijnen onder water. Een sula die ons vandaag moeilijkheden bezorgt, is morgen slechts 'n rimpeling in het wateroppervlak, maar des te qevaarlijk dus.

Als ik 'avonds al het geklets een beetje zat ben, vertrek ik naar mijn bed om een aflevering van " Breaking Bad" te kijken. Ik heb er genoeg op mijn telefoon staan.
Wat een luxe dat er elke avond een paar uur stroom is om de boel weer op te laden.
Het leven voltrekt zich hier in alle rust. Haasten is er niet bij. Rustig ergens zitten met het geluid van kabbelend water en fluitende vogels wel.
Op de laatste dag gaan we naar Pokigron,het grootste en meest ontwikkelde dorp. Het dorp is compleet platgebrand door het jungle commando, dus met moderne middelen opgebouwd. Dat het het laatste dorp aan de weg is helpt hierbij ook.

's Middags nog even genieten in ' n sula (stroomversnelling). Dan voor geluk een kruidenbadje met anijsblad en na het zoveelste geweldige diner treden een aantal dames voor ons op met wat traditionele dansen.
Als wij mogen dansen, staat daar voor me, met zijn armpjes omhoog Charel, het zoontje van één van de danseressen, 10 maanden oud. En weg wilde hij ook niet meer.