Stromboli
Door: Conny
Blijf op de hoogte en volg Conny
02 April 2012 | Italië, Lipari
Met de "La Dolce Vita"van de firma met dezelfde naam zijn we met 8 man/vrouw en 2 bemanningsleden onderweg naar de eilanden Panarea en Stromboli.
Uurtje wandelen op het eerste en een trek met een gids naar de kraterrand op de tweede.
Onderweg een stop bij naar zwavel stinkende luchtbellen. Fumerolen in zee, apart gezicht. Dan snel door, de Stromboli roept. En dan ineens zwemt er een groep DOLFIJNEN rond de boot. Wat word ik daar toch altijd weer blij van en zo te horen ben ik de enige niet.
Ze komen en ze gaan weer als het ze goeddunkt.
Er wonen nog heel wat mensen op die vulkaan, hoe durven ze.
Maar als ik hem zo zie liggen en ik zie op de kaart bij het trekkingbureau hoe ze zigzaggend naar boven en in één lijn weer naar beneden gaan, gieren met de gedachte aan de steile vulkanen in Nieuw-Zeeland, de zenuwen door mijn lijf.
Boven halverwege afhaken en teruggaan is er niet bij, je bent met een groep en je zult door moeten.
Denken, denken, ik wil, maar ik durf niet. Ik wil, maar het is onverstandig. Ik wil, maar ik weet hoe bang ik ga worden. Ik wil, maar daarboven staat dan een groep vreemde mensen te wachten tot ik weer wel durf.
Ik ga niet.
Ik ga met vader en dochter uit Mannheim, Rolf en Sonja een prachtig wandelpad lopen, dat ons naar een fantastisch uitzichtpunt brengt op 400 meter hoogte, waar we de krater heel goed kunnen zien.
Onvoorstelbaar als je hem hoort rommelen en dan vlammen ziet en hem een fontein van roodgloeiende stenen ziet uitspugen. Die stenen rollen langs de kale noordelijke wand naar beneden en belanden na een tijdje in zee.
Indrukwekkend, en ik ben blij dat ik na deze show van de vulkaan, zonder angst kan afdalen naar de pizzeria om te genieten van mijn favoriete voedsel en een glaasje rood.
Het wordt straks nog spannend genoeg om in de boot te komen voor de terugweg.
Het aan wal gaan was verre van simpel. De golven sloegen op de steiger. De schipper wilde ons zo snel mogelijk van de boot hebben en weg van die plek, maar degene die ons aan wal moest opvangen zei steeds te wachten. Pas na een aantal golven met navenante slinger bewegingen van de boot kon er weer een aan land springen. Gelukkig is er niemand tussen wal en schip geraakt.
We arriveren met z'n drieën op het afgesproken tijdstip bij de steiger, maar geen boot te bekennen. Wel is de wind aangewakkerd en zijn de golven nog een tikkie hoger dan vanmiddag.
Ja hoor gestrand op de Stromboli denk je dan.
Stoeltje uit de wind gezocht en wachten op de dingen die komen. De juffrouw van Magmatrek is opgelucht als ze ons treft. We moeten een kwartiertje lopen, waar de boot, met volle lichten op een veiligere plek op ons wacht. We vinden de boot, gewoon aan het strand, geen steiger te bekennen, dus hoe kom je aan boord? Voor de slingerende boot zet iemand een keukentrap neer en dan maar hopen dat die niet om wordt gestoten als je er met je blote voeten op staat. We moesten natuurlijk wel eerst een beetje door het water. Het lukt ons en ook de groep die naar de krater is geweest wordt door de gidsen hier afgeleverd.
Iedereen aan boord en volgas denderen we weg over de hoge golven. Bij het ronden van de vulkaan, blaast hij nog 3x een fantastisch vreugdevuur uit. Prima te zien nu het donker is.
De anderhalf uur terug is niet helemaal een pretje, maar de schipper zet ons om 23.00 uur weer veilig in Lipari aan wal. De gezamelijke borrel sla ik af. Ik ben kapot, ga lekker slapen.
Uurtje wandelen op het eerste en een trek met een gids naar de kraterrand op de tweede.
Onderweg een stop bij naar zwavel stinkende luchtbellen. Fumerolen in zee, apart gezicht. Dan snel door, de Stromboli roept. En dan ineens zwemt er een groep DOLFIJNEN rond de boot. Wat word ik daar toch altijd weer blij van en zo te horen ben ik de enige niet.
Ze komen en ze gaan weer als het ze goeddunkt.
Er wonen nog heel wat mensen op die vulkaan, hoe durven ze.
Maar als ik hem zo zie liggen en ik zie op de kaart bij het trekkingbureau hoe ze zigzaggend naar boven en in één lijn weer naar beneden gaan, gieren met de gedachte aan de steile vulkanen in Nieuw-Zeeland, de zenuwen door mijn lijf.
Boven halverwege afhaken en teruggaan is er niet bij, je bent met een groep en je zult door moeten.
Denken, denken, ik wil, maar ik durf niet. Ik wil, maar het is onverstandig. Ik wil, maar ik weet hoe bang ik ga worden. Ik wil, maar daarboven staat dan een groep vreemde mensen te wachten tot ik weer wel durf.
Ik ga niet.
Ik ga met vader en dochter uit Mannheim, Rolf en Sonja een prachtig wandelpad lopen, dat ons naar een fantastisch uitzichtpunt brengt op 400 meter hoogte, waar we de krater heel goed kunnen zien.
Onvoorstelbaar als je hem hoort rommelen en dan vlammen ziet en hem een fontein van roodgloeiende stenen ziet uitspugen. Die stenen rollen langs de kale noordelijke wand naar beneden en belanden na een tijdje in zee.
Indrukwekkend, en ik ben blij dat ik na deze show van de vulkaan, zonder angst kan afdalen naar de pizzeria om te genieten van mijn favoriete voedsel en een glaasje rood.
Het wordt straks nog spannend genoeg om in de boot te komen voor de terugweg.
Het aan wal gaan was verre van simpel. De golven sloegen op de steiger. De schipper wilde ons zo snel mogelijk van de boot hebben en weg van die plek, maar degene die ons aan wal moest opvangen zei steeds te wachten. Pas na een aantal golven met navenante slinger bewegingen van de boot kon er weer een aan land springen. Gelukkig is er niemand tussen wal en schip geraakt.
We arriveren met z'n drieën op het afgesproken tijdstip bij de steiger, maar geen boot te bekennen. Wel is de wind aangewakkerd en zijn de golven nog een tikkie hoger dan vanmiddag.
Ja hoor gestrand op de Stromboli denk je dan.
Stoeltje uit de wind gezocht en wachten op de dingen die komen. De juffrouw van Magmatrek is opgelucht als ze ons treft. We moeten een kwartiertje lopen, waar de boot, met volle lichten op een veiligere plek op ons wacht. We vinden de boot, gewoon aan het strand, geen steiger te bekennen, dus hoe kom je aan boord? Voor de slingerende boot zet iemand een keukentrap neer en dan maar hopen dat die niet om wordt gestoten als je er met je blote voeten op staat. We moesten natuurlijk wel eerst een beetje door het water. Het lukt ons en ook de groep die naar de krater is geweest wordt door de gidsen hier afgeleverd.
Iedereen aan boord en volgas denderen we weg over de hoge golven. Bij het ronden van de vulkaan, blaast hij nog 3x een fantastisch vreugdevuur uit. Prima te zien nu het donker is.
De anderhalf uur terug is niet helemaal een pretje, maar de schipper zet ons om 23.00 uur weer veilig in Lipari aan wal. De gezamelijke borrel sla ik af. Ik ben kapot, ga lekker slapen.
-
03 April 2012 - 22:03
Nanda:
Goed gegaan en gedaan Conny !!. -
04 April 2012 - 06:44
Phil:
Dag Con. Ik moet je van Gré even de groeten doen, voordat je weer thuis bent. Nu heb ik daar nog wel even de tijd voor, zie ik, maar als je iets vergeet gaat de tijd vlug. De hartelijke groeten, dus. Waarom ze die groeten niet zelf doet? Ja, dat weet ik natuurlijk niet, maar ik vermoed dat dat komt omdat je verslaglezing voor normaal werkende mensen niet bij te houden is. Je loopt al gauw een aflevering of wat hijgend achterop. Ik ervaar datzelf ook aan den lijve en moet oppassen, dat te intensief inleven van je avonturen niet tot opname in een uitrusthuis leidt.
Veel plezier en we hopen je sneller dan over 271 dagen terug te zien. -
04 April 2012 - 06:45
Jolene:
Hahaha ik was zo ingespannen aan het lezen over je twijfels wel of niet de vulkaan te beklimmen dat ik mijn tramhalte miste! Als dat geen compliment is...:) -
04 April 2012 - 07:10
Agnes:
Goed voor jezelf gezorgd! Ik had niet verwacht dat een trip naar de Stromboli zo avontuurlijk zou zijn. Worden mensen hier ook voor gewaarschuwd van te voren?
Ik zie/hoor je dit weekend, geniet van het restant> -
04 April 2012 - 08:48
Stan:
Gelukkig, Con, daar heb je dan toch je krater weer gehad - een levende, en je hebt het overleefd, gelukkig. -
04 April 2012 - 10:41
Marijke:
Slimme keuzes maak je zussie. Die Stromboli lijkt me uitzinnig mooi en dan die dolfijnen, super.
maar ik word al misselijk als ik over de boottocht hoor, in het donker en met die golven, brrrrr
Wanneer kom je nu echt terug? -
04 April 2012 - 11:31
Simone R:
Hoi Conny,
Zo aan je verhaaltjes te lezen geniet jij weer volop. Geweldig wat je weer allemaal meemaakt. Maar voor een leek als ik wat zijn fumerolen? Leuk die dolfijnen,dat geluid dat ze maken met hun ademhaling is zo leuk wanneer je zo vlak bij ze bent. Ik hoop nog meer van je te lezen.blijf nog maar lekker daar want hier is het weer koud. Groetjes -
04 April 2012 - 12:17
Yvonne:
dat klinkt als een echte vulkaan, beter dan de Etna. Volgens mij ben je nu weer onderweg naar huis dus goede terugreis
-
05 April 2012 - 17:48
Conny Verdult:
Hoi Phil, en nou hoeven jullie het alleen maar te lezen, Ik moet het meemaken en opschrijven. Niet gek toch dat ik steeds aan vakantie toe ben?
Jolene, dank voor het compliment.
Stan spuwende krater was opwindend.
Simone, fumerolen zijn gaten in de aarde waar warmte en zwaveldampen uitkomen. Verbindingen met de magma laag diep onder ons dus.
Yvonne, ben idd onderweg. Hoop dat de vlucht wel wat beter en sneller gaat dan de jouwe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
