ik ga maar weer eens wandelen

Er doen geruchten de ronde dat er de komende dagen een probleem zou kunnen zijn met de overtochten i.v.m. zwaar weer. Eerst maar eens wat info inwinnen, morgenavond moet ik in Palermo zijn, dus desnoods maar een dagje eerder vertrekken. De ferry’s gaan hoe dan ook, maar dat tijdstip! De man van Ustica lines stelt me gerust, morgen is het probleem niet, maar vandaag. De Sirocco die eerder over Stromboli en Panarea raasde is in aantocht. Aha was dat waar we gisteravond last van hadden??? Hij gaat overigens het eiland helemaal voorbij.
Ik neem de bus naar Aquacalda in het uiterste noorden van Lipari en ga vandaar terugwandelen via een wandelpad op mijn kaart. Als ik het pad tenminste kan vinden. De eerste 2 pogingen lopen dood. Ik zweet als een rund en ben nog geen meter opgeschoten. Maar eens vragen, ik ga naast een man op een muurtje zitten en wijs hem het pad op mijn kaart. A sentiero, da’s hier achter die huizen omhoog . Van een balkon komt een stem ”waarom zou je gaan wandelen ?” Ik klop op mijn buik,“dat is goed voor me.” Hij kijkt eens naar zijn eigen niet onaanzienlijke omvang en doet er het zwijgen toe. Een andere man komt aanlopen ”maar u bent al zo slank. “Kijk daarom houd ik van die Italianen, ze zijn zo goed voor je ego. Met een “Ariverdeci” ben ik vertrokken.
Pad gevonden, maar dan is daar gelukkig al snel weer een probleem. Waar ik naar rechts af moet slaan de berg op, ligt het rotsige pad er volkomen overgroeid bij. De richting is duidelijk, maar de jungle geeft zich niet makkelijk gewonnen. Ik worstel mij omhoog.
Mijn verstandige helft probeert me terug te dwingen, maar gelukkig is mijn onverstandige deel vandaag sterker, want na het geploeter is het puur genieten. Maar niet teveel natuurlijk, want net als ik me verkneukel in het prachtige pad, met ruime uitzichten rondom, loop het weer vast in de struiken.
Goed dat er geen bijen zijn, want dit met stuifmeel overgoten hapje zou voor hen natuurlijk niet te versmaden zijn. En dan is daar ineens een breed zandpad, met wegwijzers voor de wandelaar. Althans, voor links en terug, naar respectievelijk, Porticcelo en aquacalda. Canetto staat er niet op. De kaart zegt rechts, dus rechts wordt het en om de bocht staan daar ineens 3 banken. Op de bank in de schaduw zit een jong Duits stel, zij komen net uit Cannetta gelopen. We wisselen wat wetenswaardigheden uit, wijzen elkaar de weg en gaan er na de pauze weer verkwikt vandoor.
Ik volg de brede zandweg naar links om al snel in de geciviliseerde wereld te geraken en na een kwartier is er zelfs asfalt. Een mevrouw remt af en biedt me een lift aan. Heel vriendelijk, maar dank u ik loop graag.
Bij het zwarte zand- en kiezelstrand, moeten even de schoenen uit om het water te voelen. Koud en het strand is er niet één waar ik perse op wil gaan liggen zonnen, dus het zwempak blijft in de tas. Ik mag niet door de tunnel en wil niet op de autoweg over de berg lopen. Ik neem dus de volgende bus naar Lipari.
Ik strijk neer op een terras aan de piazza Marina Corta voor een witte wijn. Een groepje mannen vermaakt zich en ons. Gitaar en zang doen het goed op deze plek. Ik blijf hangen, bestel een granito (gecrusht waterijs) met amandelsmaak en een drankje voor de zanger/gitarist.