Aankomst in Napels

Opluchting m’n tas is er.
Om ½ 1 ben ik buiten en op weg naar de halte van Alibus, met een opgehaald plattegrondje in de hand . En een ½ uurtje later zie ik rechts hoog op de rots het Palazzo Reale. De stad zegt ”welcome back in Napoli Con.”
Mijn buurman in de bus die sprekend op Jos S. lijkt, kijkt zenuwachtig rond, “ moet u naar het station? “vraag ik.
” Nee, Piazza Garibaldi.”
“O, dat is hier.” En roetsj weg is ie, de bus uit. Hallo ik ben overduidelijk toerist, wat als ik het fout heb?
Na twaalven geland en om half twee met een cola en een minipizza in het zonnetje aan de haven. Bagage in het depot, daar heb ik voorlopig geen last meer van.
Een uurtje later is mijn plan getrokken en ga ik op weg naar de Basilica van Sante Chiarra, oftewel Clara. Via de grotere straten ben je er zo, maar ik kies voor het doolhofgevoel.
Op het kleine stukje Piazza Municipal dat niet open ligt is een of andere manifestatie bezig. Vlaggen, spandoeken, polite en genummerde tenten met mensen op bankjes, maar als ik wil weten wat er gaande is, spreekt niemand Engels. Sterker nog het verzoek is Napolitaans te spreken. Tsja, zelfs met Italiaans kom ik de hoek nog niet om, dus om nu te verwachten dat het met een dialect wel zal lukken. De zin van het geheel ontgaat mij dus. Het enige herkenbare is een vlag met Ché Guevarra.
Het plein van de faculteit Oriëntal is goedgevuld met gravity . Ook de plantenbakken zijn behandelt. Nu ziet het er hier nog aardig uit, maar de hele stad giert van de bespoten muren, althans de onderste helft, Italianen zijn niet zo groot, kun je hier maar weer aan zien.
Tot nu toe zijn alle kerken dicht, dus als hier op het plein een onaanzienlijke deur open staat, moet ik erin. En loop een ontzettend lichte prachtig gerenoveerde kerk binnen. Die 16 april officieel door een kardinaal geopend wordt . Twee mannen staan te praten, ik kijk een tijdje rond en word dan geroepen door de oudere man met een enorme sleutel in de hand. Hij wil afsluiten, maar kan het niet laten en gaat verder met zijn uitleg over de kerk en vondsten tijdens het werk aan de jongeman. En die wil zijn kennis dan weer graag in het Engels delen met mij. Zo hoor ik hoe de graven onder de kerk bedolven waren onder puin dat ze later konden gebruikten om de zijbeuken van de op instorten staande kerk te verstevigen. We gaan een kamer in met schilderingen met volle kleuren en veel goud, dat volgens de man echt is. Dit was de ruimte van een rijke broederschap, waarvan de leden onder deze ruimte werden begraven.
De kerk is nog niet helemaal klaar, maar wat een geluk dat de deur open stond. De jongeman die al 14 jaar in Napels woont komt hier regelmatig langs en had die deur nog nooit open gezien. Vandaar dat hij nu naar binnen ging. How lucky can you be.
Plotseling kom ik op bekend terrein, de lange straat met de kerststalwinkeltjes. Niet veel later ben ik bij de Basilica die dicht is, maar het klooster waar het eigenlijk om te doen is, is open. In de kloostergang zijn de tuinmuren voorzien van voorstellingen in keramische tegels, de binnenmuren vol fresco’s en de vierkante binnentuin wordt doorsneden met paden met gedecoreerde pilaren, die verbonden worden door banken met voorstellingen in tegels. Er is veel te zien. En passant is er ook nog de opgraving van een Romeins badhuis.
Terug bij de haven ga ik voor een pizza en een glaasje rood in het lege restaurant Sofi, maar dat verandert snel. Het is ten slotte nog vroeg. Na mijn eerste hap komt een groep Amerikaanse studenten binnen en vlak voor ik weg ga een grote groep Japanners. De zaak zit nu zo vol, dat het onmogelijk lijkt mijn rekening te betalen en de boot wacht niet. Gelukkig kan de net binnenrennende, kennelijk voor de drukte opgeroepen medewerker mij van mijn geld afhelpen.
Tas ophalen en rennen naar de boot.