Naar Malatya

Schrijven, een laatste rondje zwemmen en het is tijd om te gaan. Er zou een dolmuş langsrijden, maar dat klopt niet helemaal. Omar heeft gisteren even geïnformeerd. Om 3 uur kan ik praktisch voor de deur instappen. Te laat, ik moet tenslotte nog een hotel zoeken. Om 12 uur gaat er eentje, maar daarvoor moeten we even naar Sincik, zo'n 15 tot 20 km verderop. Tsja dat moet dan maar. Hij had overigens ook allerlei plannetjes bedacht voor als ik zou besluiten nog wat te blijven. Eenmaal in Sincik gaat de bus van12 om 1 uur. Dat wordt een uurtje wachten met de mannen, in de schaduw voor de bakkerij. Kan ik mooi het proces van deegbal tot mooie, lichtbruine pide volgen. Omar blijft ook wachten, pas nadat ik een keer of tig heb gezegd dat, dat echt niet hoeft, gaat hij. Maar niet voor hij me heeft overgedragen aan Hassan, de reporter van de plaatselijke krant. Er wordt te goed voor me gezorgd, des te meer reden om verder te gaan.
We volgen een prachtige route de bergen over. Ik zit net te denken dat ik alweer aardig begin te wennen en de chauffeur zo lekker rustig rijdt, als ik over links een blik naar beneden werp. OMG wat is dat diep!!!! En steil. Diep in het dal groeit van alles en is het groen. Verder zijn de wanden dor en droog, met best veel los staande bomen. Hoe die zich in deze omstandigheden staande weten te houden is me een raadsel.
Achter in de bus zit ik in m'n eentje nogal ambivalent deze rit mee te maken, maar ik kan wel stiekem genieten van de dadels en amandelen die al een paar dagen meegaan. Het is tenslotte wel eens tijd om te lunchen.
In Malatya het gebruikelijke gedoe om in de stad te komen, hotel zoeken, vinden, onderhandelen en dan op weg naar de abrikozen markt. Waar de vrucht naast vers in allerlei gedroogde en bewerkte vormen ligt. Markt is een foute naam, het zijn winkels ( een paar straten )met hun handel voor de deur en soms in prachtige etalages. Kijken, proeven en kopen, iets anders is er niet te doen. Nou ja, foto's maken natuurlijk. Op de Buhara boulevard zijn constructies gemaakt waaronder men in de schaduw kan pauzeren. Dat doe ik dus. Links, rechts en onder je door rijdt het verkeer.
Na een fikse pauze ga ik gelukkig toch de straat nog even op. Om de hoek rondom de Yeni Camii ( moskee) is het een drukte van belang. Iedereen loopt, zit en staat met schaaltjes eten. Opgeschept uit enorme pannen. Een man wijst dat ik een bordje eten moet gaan halen, het is echt goed. Helaas heb ik me net tegoed gedaan aan heerlijke kersen en aan abrikozen in chocola. Er kan echt niets meer bij. Aan de achterkant van de moskee ziten in een straat mensen aan een mega lange tafel te eten. Aan de voorkant eten ze nog, maar aan de achterkant zijn ze allang klaar en opgestapt.
Er heerst een geweldige sfeer, ik word er vrolijk van. Op een plein aan de overkant is een fototentooonstelling. Daar heb ik er eentje van gekiekt. Misschien geeft het wat verkoeling.

https://www.dropbox.com/sh/68nuriyaw8nhree/AAC8Pz6c8nRoB8U5iMS0HbbRa?dl=0