5 mei Kaş

Samenvatting uit de wandelgids : van Gökçeőren naar Çukurbag.
Dit is een lange maar gemakkelijke wandeling over een asfaltweg in de vallei van Gökçeőren naar de rivier Hacioglan. Dan gaat het steil omhoog en omlaag over een heuvelkam op een ezelspad. Het pad omcirkelt de Derekőy vallei en loopt hier door oude gemengde bossen en volgt uiteindelijk het oude pad op de heuvelkam naar de site van Phellos. Van hier gaat het omlaag naar Çukurbag, een groot dorp aan de rand van het plateau boven Kaş.
Te verwachten afstand en duur : 22 km/ 6 uur 55 minuten.

Dat gaan we dus niet lopen. Ammelieke heeft gisteren een glas water uit de plaatselijke, drukbezochte bron gedronken, terwijl ik een biertje nuttigde bij het geweldige diner dat we voorgeschoteld kregen. Zo zie je maar weer waarom iedereen in de Middeleeuwen geen water dronk maar bier. Ammelieke is ziek. Het begint met een beetje te vaak naar toilet lopen, maar ik weet uit ervaring dat ze binnen korte tijd te slap zal zijn om de wandeling uit te lopen en we gaan dus niet een totaal verlaten gebied in, waar geen wegen zijn. Hüseyin die onze bagage toch al zou wegbrengen, krijgt er 2 passagiers bij. De weg slingert door de bergen en onze chauffeur slingert nog wat extra brrrrr , maar dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de vele diepe gaten in het wegdek. Ik houd me hier en daar stevig vast aan de auto, alsof dat helpt als we het ravijn in donderen.
In Kaş worden we blij verrast door het hotel waar we hebben geboekt. Hier gaan we het wel 3 dagen uithouden. Veel te vroeg om al in de kamer te kunnen, het is 1/2 10, brengen we de ochtend door op het dakterras. Ik met het schrijven van het verhaal van gisteren en Ammelieke, bij wie het van kwaad tot erger gaat, met een beetje rondhangen. Om 12 uur krijgen we groen licht, de kamer is klaar. Ammelieke gaat slapen en ik ga als de was hangt te drogen de stad in. Lekker lunchen, kijken wat er te doen is als nichtje opknapt, maar niet genoeg om uren te lopen. Ik loop wat rond in de haven. Duik een gat in waar een oude cisterne schijnt te zijn. Drink een heerlijke cappucino op een terras. Maak een praatje met een jonge tapijtverkoper uit Oost- Turkije bij de 2400 jaar oude tombe van de koning, midden in de stad. Eerlijk gezegd is dat de enige plek die ik herken uit mijn vorige bezoek aan Kaş, toen het nog een kneuterig klein stadje was met een hippie vibe.
Ik zit van een wijntje te genieten bij de zonsondergang en Ammelieke knapt gelukkig voldoende op om bij me aan tafel te komen zitten met een kopje soep.
We zijn gematigd optimistisch over de dag van morgen.