4 mei van Saribelen naar Gökçeőren

Samenvatting uit de wandelgids : van Bezirgan naar Gökçeőren.
Deze lange en moeilijke route klimt vanaf de alpenweide van Bezirgan door de met struikgewas begroeide helling, daalt dan af doorheen een vallei en klimt weer tot Ambararasi Tepesi. Vanaf een uitzichtpunt voorbij Door wind geërodeerde rotsen, zie je drie bergketens met als hoogste top de Gőmbe Akdag, die in juni nog een besneeuwde top heeft. Je wandelt verder langs oude migratiepaden en passeert verspreide graven en mysterieuze ruïnes en komt zo bij het dorp Gökçeőren. De ganse streek voelt mysterieus aan en die indruk wordt nog versterkt Door de afgelegenheid. In de lente zijn er veel bloemen en ook vogels fleuren het landschap op. Maar voor het grootste deel van het jaar is het een geïsoleerde weg die je terugbrengt in de tijd dat de eerste mensen hier leefden in dit door de zon geblakerde landschap.
Te verwachten afstand en duur: 13 km / 6 uur 35 minuten vanaf Saribelen.


Gökçeőren, we slapen in een voormalig gokpaleis.
Het enige onderkomen in het dorp is dit eenvoudige logement naast de moskee, waar Hüseyin de scepter zwaait. Hij vertelt Ammelieke over de mooie tijd waarin de mannen uit de wijde omgeving zijn gokhal bezochten voor een paar spelletjes triktrak of poker. Hij voelde zich wel eens schuldig als er een vrouw haar man kwam ophalen en hem de tent uitsloeg omdat hij de opbrengst van de net verkochte koe had vergokt en opgedronken, maar hij had er leuk aan verdient. Waarom hij er 8 jaar geleden mee is gestopt weten we niet.
De start van de dag loopt niet echt soepel. Jeanine, de Duitse eigenaresse van het pension in Saribelen brengt onze bagage naar het volgende dorp en Ammelieke en ik lopen naar het dorp om water en brood te halen. Als Ammelieke wil betalen, wordt het een grote zoektocht naar het portemonneetje, waar de helft van ons vakantiegeld inzit. Nergens te vinden. Als we bijna terug zijn in het pension om te kijken of hij nog op de kamer ligt, gaat de telefoon, missen jullie soms een portemonnee? Hoera, hij lag op de tas en viel op de grond toen ze die uit de auto tilde. Half uurtje wachten, Jeanine is terug en wij kunnen vertrekken. Het is half 11, een uurtje later dan gepland kunnen we beginnen aan de heerlijke wandeling. Het begint meteen met een flinke klim, gelukkig door het bos, waardoor de temperatuur aangenaam is. Het kleine, oude vrouwtje waarvoor ik naast het pad ga staan, zodat zij kan doorlopen, zet haar twee 5 literflessen neer en begint een praatje met Ammelieke. Ze is op weg naar een begrafenis en heeft voor die gelegenheid als gift olie mee.
Even later komen we een vrouw met haar geiten tegen, die begint te roepen naar haar collega herders verderop dat ze hun honden bij zich moeten houden, er komen wandelaars aan, maar dat doen ze niet, dus zij begint met stenen te gooien naar de hond die voor me staat en nog niet weet of hij moet grommen of kwispelen. Ammelieke blijft op de achtergrond hangen, zij heeft het niet zo op honden.
Vandaag ontdekken we twee keer hoe snel je het pad kwijt kan zijn. Hier zie je een aanduiding en zo ben het hele pad kwijt. We zijn blij met de app. van de wandeling, hiermee wordt middels GPS bepaald of we op het pad zitten. Anders konden we toch mooi verdwalen in die bossen en onherbergzame, rotsachtige omgeving. Aan de andere kant staan er zoveel rood/witte strepen op de rotsen, keien en bomen, dat het nog best knap is om te verdwalen. Gewoon een beetje opletten dames.
Halverwege komen we Graig en Molly tegen, die met onze tassen zijn meegereden en terug lopen naar Saribelen, zodat ze vanavond niet in die eenvoudige bedoening hoeven te slapen, met de gezamelijke toilet en douche buiten. We praten wat, wisselen snacks en snoepjes uit en gaan ieder ons weegs. Ze weten niet wat ze missen, want het eten dat wij vanavond gaan krijgen is stukken smakelijker dan wat we in Saribelen hebben gegeten.
We pauzeren bij en passeren vele grillige rotsformaties, waarmee mijn fantasie aan de loop gaat. Ik zie schildpadden die worden verzwolgen door reuzen salamanders, koppen van dolfijnen, gezichten enzovoort, maar ze laten zich niet vastleggen,als ik ze op de foto zet zijn ze verdwenen. In de verte ligt nog sneeuw op de hoogste top.
Als we in een theatervormige rotsvallei moeten afdalen, glijdt mijn voet onder me weg en val ik in slowmotion op de grond. Lachen geblazen, maar de knie heeft wel even knak gezegd en de volgende paar uur gaat het dalen en stijgen op de tanden bijtend en uiterst voorzichtig. Gelukkig zitten er hele stukken vlak terrein tussen, waarvan de knie hersteld, dus al wandelend verdwijnt de pijn en aan het eind van de dag lopen we weer in gewoon tempo en kunnen we constateren dat we ondanks een extra zoektocht naar een afgelegen sarcofaag ruim binnen de gestelde tijd aankomen, waar Hüseyin ons met de auto staat op te wachten. Hij zag ons van de berg afkomen.
Wij vinden dit simpele, authentieke onderkomen precies naar onze smaak.