3 mei van Kalkan naar Saribelen

Samenvatting uit de wandelgids :van Kalkan naar Bezirgan.
Dit is een korte maar steile wandeling. Eerst heb je paden door het veld, dan meer rotsige bergpaadjes die je tot de hoge zomerweiden van Bezirgan brengen op een vlakte tussen de bergen.Als je Bezirgan nadert, kom je langs houten barakken met golfplaten daken, die werden gebruikt om de oogst op te slaan. Deze bouwsels lijken wel wat op de vrijstaande Lycische graven. Er is weinig tot geen schaduw, maar er is meestal een fantastisch uitzicht op zee.
Te verwachten afstand en duur: 9,9 km /4 uur 25 minuten, waarin de eerste 6 km stijgen van 40 naar 800 meter.

Zondagavond 20.00 we zijn in Pause Pansiyon in Saribelen. Naast me ligt Ammelieke tot haar neus onder de dekens te proberen een beetje warm te worden en binnen 5 minuten is ze vertrokken. Ik probeer, zittend onder de dekens inspiratie op te doen voor het verhaal van vandaag. Met zicht op de donker wordende lucht boven de bergtoppen en het opkomen van de eerste ster.
De wandeling was mooi, maar zwaar. We zijn trots, want we hadden hem bijna niet gedaan. Afgeschrikt door het plaatje met de gigantische stijging voor vandaag. Maar zodra we boven Kalkan de villa's achter ons laten en het asfalt inruilen voor het stijgende paadje over de rotsen, door het groen, zijn we blij dat we op weg zijn. Gelukkig zijn er ook wat vlakkere stukken, zodat we weer wat bij kunnen komen van al het geklim. Maar voor al dat werken worden we beloond met prachtige uitzichten op de kust, die ons bewust maken van onze vorderingen. Als we vertrekken zijn de bergtoppen verscholen achter een laaghangend wolkendek, maar al snel wordt het prachtig en warm.
Voor mijn gevoel ga ik als een een schildpad ( waarvan we er 5x eentje tegenkwamen vandaag) tegen de berg op. Maar als we aan het eind via een heerlijke afdaling het dorp Bezirgan bereiken, zijn we maar een half uur trager dan de wandelgids. Voorwaar een prestatie vinden we zelf. Maar aan de klim en de laatste 7 km.naar Saribelen beginnen we niet meer. We regelen een auto om ons naar het pension te brengen te we hebben geboekt voor vannacht.
Daar genieten we op het dak van de zon, het eten en het gezelschap van de Amerikaanse Graig en Molly, die ook het pad lopen.
Zodra de zon onder gaat wordt het echter stervenskoud , dus met de kippen op stok.