11 maart De Voltzberg op.

Met Wilfred (lokale gids) voor en Ronny achter beginnen we aan de uitdagende tocht van 3,5 uur naar de Voltzberg. Al snel tekent zich een verschil af in tempo en mogelijkheden. Ronny geeft Wilfred het sein, loop maar door.
Het is een prachtige wandeling door het primaire bos, die Monique, Peter en mij in 2,5 uur naar het plateau brengt.
Beetje op een neer, maar meest vlak. Goed gekapt over het grootste deel en slechts 1 km geeft het kruip door sluip door oerwoud gevoel.
BIj het zicht op de kale rots, laten de kriebels in de buik zich weer goed voelen. Moeten we daar op??? Na een korte pauze gaat het gebeuren. We lopen het woud weer in, keuren een wilde ananas af als te groen, en komen al snel op het punt waar we alles achter moeten laten.
Met zo weinig mogelijk gewicht en de handen vrij bij het klimmen en klauteren over het eerste stuk, gaan we van start.
Daarna is het een kwestie van rustig tegen de kale bergwand oplopen. Af en toe draai ik me om en loop een stukje terug, om te controleren of ik straks wel terug durf.

En dan sta je ineens bovenop de berg, kaal, op wat cactussen en salamanders na. Maar met 360 graden uitzicht over het oerwoud en wat bergtoppen in de verte. Ronny is inmiddels met de beide zussen op het plateau gearriveerd. We roepen en zwaaien. We gunnen onszelf een kwartiertje om van dit uitzicht te genieten en dan begint wat mij betreft het meest uitdagende stuk van de wandeling: het afdalen langs deze kale rots. De knieën gebogen, voetje voor voetje naar beneden. Soms rechtdoor en soms schrijlings bergafwaarts . Monique en Peter blijven in de buurt voor als ik een handje nodig heb, maar het lukt. Dan nog even over het laatste stuk naar beneden klauteren en als het is volbracht lopen mij de kracht uit de benen en de tranen in de ogen. Er moet even gezeten en gedronken worden.
Apetrots dat we het hebben gedaan beginnen we aan de weg terug.
Niet lang na het plateau halen we Ronny en de zussen in, waarbij een gekakel ontstaat alsof we elkaar een week niet hebben gesproken.
En door gaat het weer, er wacht een waterval aan het einde van het pad.
Tegen half 4, als de vermoeidheid zich laat voelen, horen we opgelucht het ruisen van het water. Er wacht ons echter nog één genadeloze klim, voor we ons door de Anjumara waterval kunnen laten masseren. Heerlijk!!!
En dan verwent Ken ons weer met een super lekkere maaltijd.
De verrassing van de avond: we hebben een huisspin.
Er woont een Tarantula boven de tafel.