De boot naar Bagan.

Om 06.15 uur is het alweer tijd om af te rekenen en afscheid te nemen van het Nylon hotel. De taxi staat klaar om ons naar de ferry te brengen. Bijna zet hij ons af bij de verkeerde maatschappij, maar gelukkig kijkt hij nog even naar onze tickets. Oeps instappen en een stukje terug rijden.
Via een trap in de steile kademuur gaan we rustig met die zware rugzakken naar beneden. Inleveren, bonnetje aanpakken en een plaatsje zoeken.
Wij gaan aan dek en doen de hele dag niet anders dan de stoelen in de richting van de zon schuiven. De Japanners aan dek kijken het met vraagtekens in de ogen aan. Zelf zijn ze afdoenden bedekt.
Ons ontbijt bestaat uit maria biskwietjes en water en de lunch waarschijlijk uit brittles (harde honing en pinda snoepjes) en cola. Maar gelukkig komen 2 jongens de bestelling opnemen voor de lunch. Rijst of noodles met groenten en ei voor ks. 3000,-( 3 euro). Wij zijn blij.
Af en toe passeren we een vissersdorpje, maar ze liggen over het algemeen behoorlijk ver weg, zo breed is de Ayeyarwaddy. De boot vaart wel dicht langs de oever als we langs Sagaing varen. En zo zien we nogmaals de met stupa's overdekte hellingen en vlakte.
De dag gaat om met lezen over Bagan en doezelen in het zonnetje, want van lekker relaxen word je suf. Ineens keren we 180 graden. Wat krijgen we nou? Gaan we terug? Nee hoor, we worden ge-enterd door een kleinere boot van dezelfde maatschappij. Er wodt iets over gedragen, maar wie gever en wie ontvanger is, is ons niet duidelijk. In ieder geval keren we weer om en vervolgen onze weg.
Om 1/2 4 meren we aan en begint met veel kabaal de uitgifte van de bagage. Een man met schelle stem krijst een nummer, als dat op jouw bonneteje staat mag je de tas meenemen. 007 giert het over de kade. Ha van ons, oppakken en de loopplank af voor het laatste stukje. Halverwege terwijl wij nog balanseren, zijn de onderhandelingen met de taxichauffeur al gaande. Niet op ons initiatief overigens.
Deze jongeman hadden we ook beter niet kunnen inhuren blijkt later. Voor 5000 ks gaat hij ons naar het Golden Village hotel brengen, dat gesloten is, maar hij weet een betere. Wat een muf rothok. Om een lang verhaal kort te maken, zijn we aan het eind allemaal boos op elkaar. Dat wil zeggen wij op hem en hij op ons. Bijzondere en onaangename belevenis. Laat ons maar uit de auto we gaan wel lopen.
Voor het eerst vinden we niet in een keer een kamer. Vol of sfeerloos, maar nadat we onze bagage nij 1 hotel mochten stallen, zijn we vrolijk verder op zoek gegaan. Om 18.00 uur waren we naar tevredenheid onder de pannen voor de komende 4 nachten en hadden we onze bagage met paardenkar opgehaald.