Drijvende markten

Zondag 21 oktober
Om ½ 6 staat Rose, de gids voor vandaag, ons voor het hotel op te wachten. We lopen via een steegje naar onze boot en gaan met een take away caphé in plastic zakje aan boord. We zitten comfortabel met een steuntje in de rug. Een zakje 2-haps banaantjes gaan van boot naar boot. Ons ontbijt, dat we nuttigen tijdens de 7 km naar de drijvende markt van Cai Rang, even later aangevuld met een door Rose geslachte ananas.
Tussendoor fabriceren Tung, de schipper en zij prachtige sieraden, sprinkhanen, bloemstukken, een mandje en een mug voor ons, van de stengels en/of bladeren van de waterkokosnoot. Op de markt varen grote boten, met in de mast het voorwerp van hun handel. Een ananas, zoete aardappel, banaan, of een heel rijtje van dat alles, wat een soort supermarkt zou zijn. Ervoor liggen kleinere boten de handel te kopen. Het is een soort groothandels markt.
Via een kleiner kanaaltje komen we in een noodle fabriek. In een hok staat een wezel, te demonstreren waar het spreekwoord vandaan komt . In een ander hok rent een eekhoorn in het wilde weg rondjes. Een vis in troebel water lijkt meer dood dan levend. Maar de kippen, honden en ganzen mogen vrij rond lopen.
We zien hoe van water, rijst en een soort poeder eerst een papje en later keiharde mie vellen worden gemaakt, die daarna in slierten worden gesneden in een machine. Tussendoor worden ze tijdens het drogingsproces in de zon door 2 ganzen bewaakt. En reken er op dat ze alert zijn.
Terug in de boot en door naar de drijvende markt van Phong Dien 12 km verderop. Deze is kleiner en het krioelt meer van de kleine bootjes die komen kopen of verkopen. Verder is er een barbootje, een kookbootje voor de trek tussendoor en een loterijbootje voor het geluk. Wij toeristen kronkelen er tussendoor en alles is best. Je ligt elkaar in de weg, maar niemand heeft haast.
We gaan verder door kleinere watertjes, passeren bruggetjes waar we zittend dan wel liggend onderdoor moeten en lopen zo nu en dan vast in de water hyacinten. De schroef van de longtail boot moet zo nu en dan van rotzooi worden ontdaan.
We doen een wandeling langs het water, waarbij Rose vertelt wat we zoal zien. Er groeit van alles , bananen, kokosnoten, kolen, papaya’s, groene bonen en champignons. De rijstvelden staan diep onder water en worden beplant als het water weg is, anders drijven de korrels weg. De wandeling eindigt bij een restaurantje voor een brunch, waarna we nog een uur of twee varen om terug te komen in Can Tho.
Hotel betalen, taxi naar het busstation en achter elkaar door de bus in. Over snelheid gesproken, wat gaat het weer voorspoedig. Tot Irene roet in het eten gooit; ”Hebben we de paspoorten wel terug gekregen?”
Nee dus, wat nu te doen. Als een kip zonder kop de bus uit rennen en terug gaan heeft geen zin. We zitten al bijna in Vinh Long, onze bestemming, maar dat is dan ook alles wat we weten. Niet waar we eruit moeten en of er taxi’s zullen zijn. De regelneef van de bus lijkt onze vraag wel begrepen te hebben, dus op een kruispunt gaan we eruit.
Er staat een koffietent en er zijn mensen aan wie iets gevraagd kan worden, als je tenminste Vietnamees spreekt. Ik laat het adres zien waar we heen willen, maar dat lijkt totaal onbekend. Maar Vietnamezen zijn praktisch, één belt een vriend die Engels spreekt en ook nog een homestay blijkt te hebben. Die komt en regelt en passant ook het terughalen van onze paspoorten. Kijk dat is nou zo leuk in Vietnam, er is altijd iemand die je helpt.
Op 2 brommertjes naar de ferry en aan de overkant haalt de vrouw des huizes ons op. Er kan er maar één tegelijk mee op de scooter en raad eens wie er weer moet lopen?? Nee, niet Irene. De vrouw was veel te snel terug naar mijn smaak. Het adres dat we hadden gereserveerd wordt afgebeld en al snel zitten wij te genieten van de rust. Tot een gigantisch onweer losbreekt.
De enige klacht over het diner is, het is teveel en te lekker.
By the way, de paspoorten hebben hun rechtmatige eigenaren gevonden.