Naar Can Tho

Zoals opgedragen staan we om ½ 9 op het bus stationnetje, waar een meisje met mega vraagtekens in haar ogen naar mijn kassabonnetje staart. Dat is ons hier gisteren toch echt verkocht als bus ticket. Maar gelukkig snapt iemand dat we in een tussenbusje naar een groter busstation moeten voor de bus naar Can Tho, waar we om 09.50 uur arriveren. Willen jullie de bus van ½ 10 ipv die van 10 uur? “Ja hoor”. “Stap dan maar meteen in en om 9 uur vertrekken we. HÈ??? Alles wordt duidelijk als we op een nog groter busstation aankomen, weer moeten overstappen en om ½ 10 in de juiste bus onderweg gaan naar Vinh Long. Met onze favoriete busmij. Met oranje touringcars, een flesje water en opfrisdoekje en nu ineens ook met gratis 3G, dus even iets posten op Facebook.
Wederom pauze in een, hoe is het mogelijk, nog grotere schuur, waar we met behulp van een man of 5 koffie bestellen. En later buiten gebakken banaantjes scoren. Waar is onze bus? Het lijkt erop dat ze hun passagiers afzetten, een rondje rijden en een half uur later weer voor rijden. Een vrouw tikt Irene aan en wijst naar de bus die we moeten hebben. Nr. 33, daar waren we inderdaad naar op zoek.
We spelen kiekeboe met een jongetje voor ons en het jongetje naast ons is behoorlijk ziek zo te ruiken. Toch gooien we plan A overboord en besluiten door te rijden naar Can Tho, om morgenochtend eerst een drijvende markt te bezoeken en een homestay in Vinh Long te reserveren, dat zijn we gisteren avond vergeten te doen.
Om 14.00 uur hebben we onze intrek genomen in Hello 2 hotel en een toertje geboekt bij mam Ha. Morgen om 05.30 uur een boot naar 2 driijvende markten en nog zo wat dingen, klinkt leuk.
De stad in op zoek naar lunch. Da’s nog niet simpel, maar we komen uit in een Boeddha shop waar ze COM CHAY hebben, oftewel vegetarisch eten.
We bezoeken de 2 belangriijkste bezienswaardigheden van de plaats, zijnde een reuzengroot standbeeld van Ho Chi Minh en de Ong Tempel. Kleurig en vol wierook spiralen. De schoenen hoeven niet uit, want overal ligt cement, er wordt verbouwd.
Bij het toeristenkantoor, dat adequaat verstopt is en dus enig zoekwerk behoeft proberen we een homestay te boeken voor morgen. Maar nee dat kan bij hun alleen in een toertje. Da’s nou jammer, gaan we niet doen.
We zoeken en vinden een bootje dat ons over de Mekong wil zetten. Waar we een daar een authentieker deel van de stad verwachten en dat klopt. De vrouw komt ons over een uur weer ophalen, maar houdt ons stiekem in de gaten. Nog geen 5 minuten na aankomst, zitten we bij een groepje vrouwen eten vruchten en loempiaatjes, drinken vingerhoedjes sterke drank. Wat eerst gezellig lijkt krijgt een beetje raar tintje als de vrouwen, die al het nodige op hebben, handtastelijk worden. Gelukkig komt onze bootsvrouw ons redden. Ze zet ons op het rechte pad, waar iedereen lacht en groet. Als we schuilend onder een afdak onze poncho’s uit de tas halen, wordt een deur open geschoven en we binnen genodigd. Wat schattig, de koelkast gaat open en we krijgen beiden een blikje met iets dat lijkt op vruchtensap.
Eenmaal terug aan de overkant komt er dan toch een tropische moessonregen naar beneden. Eetstalletjes vermenigvuldigen zich in hoog tempo. Helaas is bijna alles vlees en/of 3 warme eieren voor 10.000 dong. In het hotel drinken we een koffie op de kamer en zetten om ½ 8 de voeten terug richting eettentjes. Meer bepaald Mekong restaurant. Het eten is prima, maar de clientèle is een beetje vreemd. Een verzameling heel dikke mannen, die daar vastgeroest lijken te zitten met hun flesje in de hand.
De gebruikelijke zaterdagavond brommertjes parade trekt langs het restaurant en het standbeeld van oom Ho.