Hoi An

Na het ontbijt gaan we op stap naar de oude stad, in zijn geheel door Unesco uitgeroepen als Heritage site. En HOOFDSTAD van kleding kopen en laten maken, plus allerlei andere leuke souvenirtjes.
Plan: eerst cultureel, dan commercieel, maar binnen 15 minuten zijn bij Irene de maten voor haar eerste jurkje al opgenomen en het stofje uitgezocht en heb ik me ook al aan de nodige uitstapjes naar de kledingrekken bezondigd.
Néééééé, eerst historische huizen bekijken. Zonder een ticket loket tegen te komen arriveren we bij de “Japanse brug ,”ons gekozen begin. Terug en opnieuw zoeken. Met een kaart kun je 5 bezienswaardigheden bezoeken. De keuze is legio, dus eerst maar eens op een babykrukje zitten met een colaatje om doelen te stellen.
Te beginnen met de Japanse brug, een kleine, eind jaren 1590 door de Japanners gebouwde boogbrug. Volgens een legende leefde er een monster, Cu, met zijn kop in India, zijn staart in Japan en zijn lijf in Vietnam. Bij iedere beweging van Cu ging Vietnam gebukt onder rampen. De brug werd gebouwd op zijn zwakke plek en vermoorde hem. De bewoners van Hoi An kregen medelijden met hem en bouwden een tempeltje op de brug.
Dan een koopmanshuis, een verenigingshuis, een familie kapel en verder zien we wel, maar eerst koopt Irene een schilderij en ik een bloes. We trekken ons steeds weer met de haren bij het oorspronkelijke plan, maar het is moeilijk niet aan leuke stofjes te voelen en schattige kinderkleertjes te bekijken( Nee Jolene ik heb niets gekocht, ook geen lampionnetjes trouwens) lopend door de schattige straatjes met oude huizen die allemaal, winkel, restaurant of museum zijn.
Het koopmanshuis valt een beetje tegen, net als in Hanoi mag je een paar ruimtes bekijken, waar hier in tegenstelling tot Hanoi, wel mooi meubilair staat, verder is het een winkel. De familie, inmiddels de zesde en zevende generatie, leeft nog in het huis op de tweede verdieping. Dat is maar goed ook, want de eerste verdieping loopt tijdens de moesson regelmatig onder water.
Het Gemeenschapshuis van de Fujian Chinezen is wel mooi. Prachtige poorten met gekleurde draken, binnenplaatsjes, altaren met o.a een beschermer van zeevarenden, beelden van vroedvrouwen, aanbeden als het niet zo wil lukken met kinderen krijgen.
De Tran familie kapel, een gebouw met Chinese, Japanse en Vietnamese kenmerken. Ook hier belanden we al snel in de winkel, alleen noemen ze het museum.
We mogen winkelen van onszelf, maar moeten dan toch eerst naar de bank. Van deze missie worden we dan weer afgeleid door een ontharingsvrouwtje, die ons weer terug voert naar de markt waar we net vandaan komen. Ze doet iets met een touwtje, waardoor onze wenkbrauwen weer prachtig in model raken.
En dan gaat het los. Maten nemen, stoffen uitzoeken ,kant en klare bloezen, broeken, en natuurlijk een tas om het allemaal in te vervoeren.
Een tempel om het af te leren en maar weer eens heerlijk Vietnamees eten.