Klungkung, rijst en kecak

We gaan op zoek naar een publieke bemo die ons naar Gianyar  kan brengen, waar we willen overstappen voor Semarapura. Voor je roepia kunt zeggen, heb je de hele bemo afgehuurd en brengen ze je ongeveer waar je wilt zijn. Soms moet je nog een stukje lopen ivm eenrichtingsverkeer. 
Het paleis van het vroegere Klungkung is in 1908 grotendeels vernietigd door de Hollanders, wat er nog staat is een poort, een vroeg gerechtsgebouw of vergaderzaal en een gebouw als een  eiland in de lotusvijver. Beiden met beschilderde plafonds vol afbeeldingen  met vreselijke straffen die men zou kunnen oplopen. De gidsen hier spreken verschillende talen.
De stad heeft verder weinig meer te bieden dan de markt, die in verregaande staat van ontbinding lijkt te zijn.
Tijdens onze zoektocht naar een bemo terug, brengen we de dienstregeling van het openbaar vervoer ernstige schade toe. Je kunt die toeristen niet zomaar laten rondlopen, dus stap in mijn bemo en ik breng jullie naar het busstation.  Dat de vrouwen die al in het vervoermiddel zitten nu een extra rondje moeten maken en wat onrustig worden doet niet ter zake. We worden bij de juiste bus gedropt en na zware onderhandelingen meegenomen tegen de door ons gesuggereerde prijs.
De bus naar Gianyar wordt net zo makkelijk omgeboekt als bus naar Ubud.
Wie instapt wordt gewaarschuwd dat hij vanaf Gianyar een andere route rijdt. Maar toch raakt hij tot die tijd vol met dames en giechelende schoolmeisjes.
Terug in Ubud hebben we nog tijd om een veelgemaakte wandeling door de rijstvelden te maken. Het is druk op het pad. Voor de avond hebben we kaartjes voor een Kecak voorstelling die ons leuk lijkt in een tempel. En daar
hebben we gelukkig helemaal gelijk in. Onder het ritmische gezang van een honderdkoppig mannenkoor wordt de Ramayana gedanst. Een oud verhaal over liefde, ontvoering en bevrijding.
Nu moet de boel weer worden ingepakt. Morgen volgt een verhuizing naar Sanur, aan de kust.
https://www.dropbox.com/sh/4ghoxmwr13f5w6s/AADhvMYB2NynjLJB_zhkl2K9a?dl=0