Kelimutu

De wekker gaat, o hell,  het is kwart voor vier. Veel te vroeg voor wie om twaalf uur naar bed ging.
Maar ja, de auto die ons de  Kelimutu op gaat brengen zal om 04.15 uur voor de deur staan. We willen voor de zon opkomt boven zijn en moeten ook nog een stukje lopen/klimmen.
Onze chauffeur  heeft haast. Hij is te vroeg en scheurt de berg op. De eerste twee auto's op het smalle pad laten ons nog wel door, maar nummer 3 vertikt het opzij te gaan voor lichtsignalen en getoeter. Wat leert onze kamikaze piloot ervan? Kennelijk niets, want hij blijft het proberen.  Hij moet om 10 uur iemand in Maumere ophalen. Dat is  90 km, krappe planning, maar wij komen ook graag heelhuids aan vriend.
We lopen in het donker van de parkeerplaats in 20 minuten naar de bergtop. Er zitten wat locals met koopwaar en op de tribune 2 mensen. In het oosten kleurt de lucht al een streepje oranje. We zijn mooi op tijd om bij de drie verschillend gekleurde kratermeren de zon te zien opkomen. Voor de reden van die kleuren gaan verschillende verhalen rond.
Het wordt langzaamaan drukker. We zitten, kijken, genieten, lopen rond en maken veel te veel foto's  die erg op elkaar lijken. En ach ja, natuurlijk zijn er ook aapjes.
We wandelen de weg naar Moni terug, vinden het eerste wandelpad naar Desa Pemo niet, maar kilometers later gelukkig het supersteile  pad naar Desa Manukako wel. We steken vergeleken met de weg een flink stuk af. 
Bij Martha, die de toeristen staat op te wachten, eten en drinken we wat. Ze heeft een goede dag, want vandaag zijn er al 10 mensen door het dorp gekomen.
Onder aan een waterval liggen mensen heerlijk te badderen. Wij niet, we willen door. Nog even het dal uitklimmen en dan als de gesmeerde bliksem terug naar het hotel om voor elven uit te checken en de bus terug naar Ende te nemen.