Naar Diyarbakır
Blijf op de hoogte en volg Conny
30 Juni 2015 | Turkije, Diyarbakır
Lekker vroeg vertrokken en dat is maar goed ook. Als ik als enige in bus 72 achterblijf, vraagt de chauffeur waar ik heen moet.
"De otogar".
" Ja daar zijn we allang voorbij" krijg ik als antwoord. " Nou ja blijf maar zitten ik ga zo nog terug, " of zoiets.
Dan komt er een 72 van de andere kant. Hij houdt hem aan en zegt ongetwijfeld iets als " Ik heb hier weer zo'n dombo die de otogar voorbij is gereden, neem d'r even mee." Ik sprint in ieder geval van de ene naar de andere bus.
Hopelijk gaat het nu goed, ik zie mezelf al gaan de hele dag " heen en weer, heen en weer" om met Drs. P te spreken . Maar de chauffeur waarschuwt en eerlijk gezegd kan ik het van deze kant zien aankomen en vind ik het helemaal niet meer zo stom van mezelf. Het was gewoon niet te zien.
Even goed nog dik op tijd voor de bus van 9 uur naar Diyarbakır.
Na Siverik, waar een man is ingestapt, geeft de chauffeur niet alleen het stuur, maar ook zijn stropdas over aan deze man. Vreemde gebruiken.
Om half 12 zijn we in Diyarbakır, tenminste in de otogar 14 km buiten de stad. Geen dolmuş te zien, dus dan maar een taxi. Deze kan me ook mooi bij het door mij gekozen hotel afzetten. Scheelt een hoop zoek - en sjouwwerk .
Ze hebben een kamer voor me, dus binnen korte tijd ga ik op weg om de bijzonderheden van deze stad te checken. Het belangrijkste zijn de zwart basalten stadsmuren en verdedigingstorens, dan de nodige moskeeën, een kerk, wat oude gerenoveerde huizen, een hanı of twee. Ik red niet alles, zou er makkelijk nog een dag kunnen vullen , maar ik heb het een beetje gehad met de stad. Morgen eindelijk richting Nemrut Dağı (berg) en de koningsbeelden.
Tegen de buitenkant van de muren zijn, laten we zeggen de huizen wat minder gelikt. Het kindertal is groot en terwijl ik langs de muur loop, voel ik me net de rattenvanger van Hamelen. En het rare is, die kinderen denken dat ze weten hoe ik heet, ze roepen maar steeds " Money , Money ". Het zal wel zijn omdat hier meer toeristen zijn. Ik had het deze week nog niet gehoord.
Het splinternieuw ingerichte archeologisch museum wakkert alweer aan tot terugkomen om de sites aan de Tigris, waar al deze artefacten zijn opgegraven, te bezoeken.
Dan wordt het tijd om neer te strijken in de Hassan Paşa hanı. Alles is dicht, niets meer te bezoeken, dus ik zit hier mooi met een cola voor me te schrijven. Daar ga ik maar een gewoonte van maken. Een mooie plek uitzoeken om te schrijven.
"De otogar".
" Ja daar zijn we allang voorbij" krijg ik als antwoord. " Nou ja blijf maar zitten ik ga zo nog terug, " of zoiets.
Dan komt er een 72 van de andere kant. Hij houdt hem aan en zegt ongetwijfeld iets als " Ik heb hier weer zo'n dombo die de otogar voorbij is gereden, neem d'r even mee." Ik sprint in ieder geval van de ene naar de andere bus.
Hopelijk gaat het nu goed, ik zie mezelf al gaan de hele dag " heen en weer, heen en weer" om met Drs. P te spreken . Maar de chauffeur waarschuwt en eerlijk gezegd kan ik het van deze kant zien aankomen en vind ik het helemaal niet meer zo stom van mezelf. Het was gewoon niet te zien.
Even goed nog dik op tijd voor de bus van 9 uur naar Diyarbakır.
Na Siverik, waar een man is ingestapt, geeft de chauffeur niet alleen het stuur, maar ook zijn stropdas over aan deze man. Vreemde gebruiken.
Om half 12 zijn we in Diyarbakır, tenminste in de otogar 14 km buiten de stad. Geen dolmuş te zien, dus dan maar een taxi. Deze kan me ook mooi bij het door mij gekozen hotel afzetten. Scheelt een hoop zoek - en sjouwwerk .
Ze hebben een kamer voor me, dus binnen korte tijd ga ik op weg om de bijzonderheden van deze stad te checken. Het belangrijkste zijn de zwart basalten stadsmuren en verdedigingstorens, dan de nodige moskeeën, een kerk, wat oude gerenoveerde huizen, een hanı of twee. Ik red niet alles, zou er makkelijk nog een dag kunnen vullen , maar ik heb het een beetje gehad met de stad. Morgen eindelijk richting Nemrut Dağı (berg) en de koningsbeelden.
Tegen de buitenkant van de muren zijn, laten we zeggen de huizen wat minder gelikt. Het kindertal is groot en terwijl ik langs de muur loop, voel ik me net de rattenvanger van Hamelen. En het rare is, die kinderen denken dat ze weten hoe ik heet, ze roepen maar steeds " Money , Money ". Het zal wel zijn omdat hier meer toeristen zijn. Ik had het deze week nog niet gehoord.
Het splinternieuw ingerichte archeologisch museum wakkert alweer aan tot terugkomen om de sites aan de Tigris, waar al deze artefacten zijn opgegraven, te bezoeken.
Dan wordt het tijd om neer te strijken in de Hassan Paşa hanı. Alles is dicht, niets meer te bezoeken, dus ik zit hier mooi met een cola voor me te schrijven. Daar ga ik maar een gewoonte van maken. Een mooie plek uitzoeken om te schrijven.
-
30 Juni 2015 - 22:04
Ans:
Ben ik een dombo als ik niet weet wat een otogar is?... .
Je bent aardig in de binnenlanden, stoer om daar rond te reizen!
Groetzzzz Ans. -
30 Juni 2015 - 22:15
Conny Verdult:
Nee hoor Ans, Sorry een otogar is een busstation. -
30 Juni 2015 - 23:35
Irene:
Gelukkig, deze foto's kan ik bekijken, de vorige 2 (of 3) zendingen wil mijn computer niet openen ...
Ziet er weer fantastisch uit maatje. En weer zo lekker bussen, geweldig! -
01 Juli 2015 - 07:09
Conny Verdult:
Hoi Irene heb je nog wel een nieuwe computer, jammer.
Dat bussen is hier een echte luxe hoor met veel ruimte voor je benen. Ik neem ook consequent een vest mee naarbinnen. Dat ga ik vandaag maar eens laten,geen vrieskisten hier
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
