Het land van de pistache noten.
Blijf op de hoogte en volg Conny
25 Juni 2015 | Turkije, Gaziantep
En jongens lekker dat ze zijn.
Het duurt even voor je er bent, maar dan heb je ook wat. Toen ik vanmorgen om 10 uur op het busstation van Adana verscheen, was de bus naar Gaziantep net een half uurtje weg en de volgende ging om half 12. Er zijn naardere plaatsen om te wachten hoor, altijd leuk zo'n busstation. Het giert van de winkeltjes, waar ze dan wel weer allemaal hetzelfde verkopen. Turks fruit, koekjes, snoepjes, chips, nog meer turks fruit, drinken en heel veel enorme flessen Şalam suya. Geen idee idee waar het van gemaakt is, ik kreeg een bekertje, maar vond het niet lekker. Mijn nescafe smaakte trouwens niet heel veel beter, maar daar heb ik er evengoed 2 van genomen, ik moet tenslotte wel in mijn koffiebehoefte voorzien.
De busreis was niet opmerkelijk, het landschap wat saai over de vlakte. Ongetwijfeld is wandelen in de bergen die rechts liggen geweldig, maar dat ben ik nu even niet aan het doen. Iedereen om me heen heeft een groot deel van de drieëneenhalf uur durende rit zijn ogen dicht. Een luxe bedoening trouwens. 5 Minuten binnen komt de bijrijder met muffins langs en even later met een variëteit aan drankjes. Een beetje hatelijk als het grootste deel van de passagiers niets mag hebben ivm ramadan. Ik neem het cake wel aan, maar eet het later op mijn balkon op. Dat ga ik echt niet doen naast dat meisje dat alles afslaat.
De otogar in Gaziantep ligt 6,5 km van de stad. Geen dolmuş te bekennen, dus ik laat me door een taxi bij het Güzel Otel afzetten. Ze hebben plek en de prijs is exact wat de Lonely Planet aangeeft. Dat gebeurt bijna nooit.
Spullen in de kamer en lopen door de mooie, rustige bazaar. Kruiden liggen in mooi punten, noten, specerijen, dadels in grote manden. Slingers gedroogde bloemen hangen de boel op te fleuren, maar dat zal hun reden van bestaan niet zijn.
In een ander deel wordt hard gewerkt, mannen slaan versieringen in de gebruiksvoorwerpen waar men hier zo van houdt, kannen, dienbladen, schalen en schaaltjes enz. Waarom er zoveel van moeten worden gemaakt is mij een raadsel, het is zo niet druk dat de man tegenover het theehuis waar ik wat zit te drinken, tussen zijn handel in slaap is gevallen. Westerse toeristen zijn er niet, nou ja één dan, maar veel bezoekers uit de wijde omgeving zie ik ook niet. Iedereen is vriendelijk, overal mag ik binnenkomen om te kijken en foto's maken is ook geen enkel probleem.
Ik bezoek een paar Han's/ vroegere herbergen, moskeeën, loop kriskras door de stad, oefen hard op mijn Turks, want de kennis van het Engels is hier rudimentair en geniet me suf. Het is heerlijk weer. Iedereen wil weten waar ik vandaan kom en mijn antwoord bevalt één jongeman zo goed dat hij me een handje pistaschenoten toestopt.
Het nadeel van al dat gekriskras is dat ik geen idee heb waar mijn hotel ligt. Vlak naast de bazaar, dus dat is makkelijk vragen en als ik weet dat ik in de buurt zit vraag ik het bij de concurrent. De jongeman bij de receptie legt het me in zijn beste Turks uit, maar ik kijk kennelijk zo glazig, dat de oudere man me wel even gaat brengen, zo schattig. En onderweg komen we er achter dat we van dezelfde leeftijd zijn en als ik dan ook nog vrijgezel blijk te zijn ziet hij mogelijkheden. Ach meneer wat jammer nou, maar wel ontzettend bedankt.
En dan nog even eten. O help wat komt er nou voor rare klant binnen bij Ali Usta kebab en baklava sinds 1989, waar het 11 koppige personeel elkaar danig in de weg loopt. Een vrouw en dan is het ook nog een vegetariër. Het moet gezegd, ze doen hun best voor me. Ik eet een heerlijke çorbası ( groentensoep) en Alinazik (geen idee wat het was, maar het smaakte prima)en natuurlijk heerlijk brood erbij. Mij hoor je niet klagen.
VOOR FOTO'S, ZIE REACTIE 5 HIERONDER.
Ik kan de regel niet hieronder plakken als het verhaal al is geplaatst.
Het duurt even voor je er bent, maar dan heb je ook wat. Toen ik vanmorgen om 10 uur op het busstation van Adana verscheen, was de bus naar Gaziantep net een half uurtje weg en de volgende ging om half 12. Er zijn naardere plaatsen om te wachten hoor, altijd leuk zo'n busstation. Het giert van de winkeltjes, waar ze dan wel weer allemaal hetzelfde verkopen. Turks fruit, koekjes, snoepjes, chips, nog meer turks fruit, drinken en heel veel enorme flessen Şalam suya. Geen idee idee waar het van gemaakt is, ik kreeg een bekertje, maar vond het niet lekker. Mijn nescafe smaakte trouwens niet heel veel beter, maar daar heb ik er evengoed 2 van genomen, ik moet tenslotte wel in mijn koffiebehoefte voorzien.
De busreis was niet opmerkelijk, het landschap wat saai over de vlakte. Ongetwijfeld is wandelen in de bergen die rechts liggen geweldig, maar dat ben ik nu even niet aan het doen. Iedereen om me heen heeft een groot deel van de drieëneenhalf uur durende rit zijn ogen dicht. Een luxe bedoening trouwens. 5 Minuten binnen komt de bijrijder met muffins langs en even later met een variëteit aan drankjes. Een beetje hatelijk als het grootste deel van de passagiers niets mag hebben ivm ramadan. Ik neem het cake wel aan, maar eet het later op mijn balkon op. Dat ga ik echt niet doen naast dat meisje dat alles afslaat.
De otogar in Gaziantep ligt 6,5 km van de stad. Geen dolmuş te bekennen, dus ik laat me door een taxi bij het Güzel Otel afzetten. Ze hebben plek en de prijs is exact wat de Lonely Planet aangeeft. Dat gebeurt bijna nooit.
Spullen in de kamer en lopen door de mooie, rustige bazaar. Kruiden liggen in mooi punten, noten, specerijen, dadels in grote manden. Slingers gedroogde bloemen hangen de boel op te fleuren, maar dat zal hun reden van bestaan niet zijn.
In een ander deel wordt hard gewerkt, mannen slaan versieringen in de gebruiksvoorwerpen waar men hier zo van houdt, kannen, dienbladen, schalen en schaaltjes enz. Waarom er zoveel van moeten worden gemaakt is mij een raadsel, het is zo niet druk dat de man tegenover het theehuis waar ik wat zit te drinken, tussen zijn handel in slaap is gevallen. Westerse toeristen zijn er niet, nou ja één dan, maar veel bezoekers uit de wijde omgeving zie ik ook niet. Iedereen is vriendelijk, overal mag ik binnenkomen om te kijken en foto's maken is ook geen enkel probleem.
Ik bezoek een paar Han's/ vroegere herbergen, moskeeën, loop kriskras door de stad, oefen hard op mijn Turks, want de kennis van het Engels is hier rudimentair en geniet me suf. Het is heerlijk weer. Iedereen wil weten waar ik vandaan kom en mijn antwoord bevalt één jongeman zo goed dat hij me een handje pistaschenoten toestopt.
Het nadeel van al dat gekriskras is dat ik geen idee heb waar mijn hotel ligt. Vlak naast de bazaar, dus dat is makkelijk vragen en als ik weet dat ik in de buurt zit vraag ik het bij de concurrent. De jongeman bij de receptie legt het me in zijn beste Turks uit, maar ik kijk kennelijk zo glazig, dat de oudere man me wel even gaat brengen, zo schattig. En onderweg komen we er achter dat we van dezelfde leeftijd zijn en als ik dan ook nog vrijgezel blijk te zijn ziet hij mogelijkheden. Ach meneer wat jammer nou, maar wel ontzettend bedankt.
En dan nog even eten. O help wat komt er nou voor rare klant binnen bij Ali Usta kebab en baklava sinds 1989, waar het 11 koppige personeel elkaar danig in de weg loopt. Een vrouw en dan is het ook nog een vegetariër. Het moet gezegd, ze doen hun best voor me. Ik eet een heerlijke çorbası ( groentensoep) en Alinazik (geen idee wat het was, maar het smaakte prima)en natuurlijk heerlijk brood erbij. Mij hoor je niet klagen.
VOOR FOTO'S, ZIE REACTIE 5 HIERONDER.
Ik kan de regel niet hieronder plakken als het verhaal al is geplaatst.
-
25 Juni 2015 - 22:04
Irene:
Foto's? Wat klinkt het geweldig en dan ook nog een huwelijksaanzoek ... het kan niet op! -
25 Juni 2015 - 22:31
Stan:
Hoi Con,
Ben je daar weer lekker aan 't genieten! Nee, ik hoor je niet klagen - behalve over ramadan een beetje? Duurt nog tot 17 juli.... Had je dat gepland?
"Ali Nazik is een zomers Turks aubergine-gehaktgerecht dat snel klaar is en heerlijk fris smaakt door de yoghurt," lees ik ergens. Ze zullen voor jou het gehakt weggelaten (of weer weggehaald) hebben.
En bleef het "een oudere man" ook nadat jullie leeftijden uitgewisseld hadden?
In Iran zeggen ze ook dat ze het land van de pistache noten zijn. Ze kunnen ze in ieder geval goed knabbelen.
Doei,
-
25 Juni 2015 - 22:38
Ans Zonneveld:
Hoi Connyopreis.... wanneerniet........
Zo leuk weer je verhalen te lezen, met een beetje voorstellingsvermogen, zie ik het voor me. Ga door met genieten dan geniet ik met je mee, groetzzz Ans. -
25 Juni 2015 - 23:01
Jolene:
Hoi tante,
Wat heerlijk zeg, alweer naar Turkije! Geniet er maar goed van en ben benieuwd waar je Antiochus gaat ontmoeten!
Liefs, Jolene -
26 Juni 2015 - 07:46
Ammelieke:
Heerlijk je verhaal en de mooie foto's. Ik mis een foto van je aanbidder, kunnen we kritisch meekijken. -
26 Juni 2015 - 14:13
Conny Verdult:
Hoi Irene, foto's genoeg?
Stan, deze trip is redelijk onuitgedacht geboekt. Ik realiseerde me na het kopen van het ticket dat het ramadan is. Geeft niet, ik heb al eerder door Turkije gereisd tijdens de ramadan en dat is prima te doen. Ik vind dan alleen eten in het openbaar een beetje gênant.
Ach ja,, die aubergine had ik natuurlijk moeten proeven. De gehakt heeft er niet ingezeten, dat wordt zo fijngemaakt dat je het er niet meer uitkrijgt.
Dat oudere was in vergelijking met de jongere receptionist, daar zat geen oordeel achter. Hij was overigens 59 en
Ammelieke laat ik nou helemaal vergeten zijn een foto te maken. -
26 Juni 2015 - 16:46
Conny Verdult:
Hoi Jolene, dat zal een beetje op 2/3 vande trip zijn. Op de berg Nemrud.
Vanmorgen echter een steen met koning Antiochus die Hercules de hand schud.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
