Galibi

Tasje is weer gepakt voor een paar dagen, de bus staat om 8 uur klaar om ingeladen te worden, met Adjay aan het stuur en Jeffry die ons de komende dagen gaat begeleiden en uitleggen hoe het allemaal werkt bij de Caraib indianen. De weg is goed, de bermen schoon en de huizen duidelijk van het duurdere soort. In Stolkertsijver plas-en koffie pauze en met een klein ommetje door het kunstenaars stadje Moengo, woonplaats van Ronnie Brunswijk ,naar Albina. Hier gaan we in zeewaardige korjalen., die ons naar Galibi brengen. De bagage zit in plastic en is afgedekt met een zeil. Dat is maar goed ook, want op de brede, ontstuimige Marowijne rivier wordt het water met emmers de boot in gemikt. Na 1,30 uur heeft dus niemand meer een droge draad aan het lijf.
Er is een groepsadomodatie en het is even slikken als we op een 7 persoons zaal terecht komen, waarvan 4 stevige snurkers. Gelukkig ben ik al een dag of wat verkouden, zodat ik even mee kan doen met het concert.

De dagen worden hier gevuld met wandelingen door dorp, langs kost grondjes en door bos. Luieren in zee en hangmat, heerlijke maaltijden. Het hoogtepunt is de boottocht in het donker, waarbij de watergooiers weer lekker bezig zijn, eraan het strand waar de schildpadden hun eieren leggen in deze tijd.
In het donker bij vloed komen ze aan land, kruipen ver het strand op en beginnen te graven aan een enorme kuil. Tijdens het graven staan we doodstil op een afstandje te wachten, althans de meesten, er blijven altijd mensen die nooit hun mond kunnen houden.
Als de schildpad eieren begint te leggen is ze in trans en kunnen we in kleine groepjes dichterbij komen. In een holletje tussen haar achterpoten ligt een bergje glanzende pingpong balletjes. Deze soepschildpad, sorry zo heet zij nu eenmaal, legt tussen de 80 en 130 eieren en dat doet ze in de komende 5 maanden nog een keer of 5.
Het is geweldig om dit te kunnen zien. Een goede foto kan ik jullie niet geven, want flitsen is absoluut uitgesloten en de maan zat pas in zijn eerste kwartier en liet het dus ook een beetje afweten.
De prachtige sterrenhemel op de donkere terugweg was ook een cadeautje.
De volgende dag gaan we naar een dorpje aan de overkant van de Marowijne, Waar veel dorpsgenoten zitten die tijdens de burgeroorlog zijn gevlucht. Dat dorp ziet er zo anders en geciviliseerd uit. Helaas is het museum dicht, in verband met Aswoensdag. Het restaurant is officieel ook gesloten, maar bij het zien van zoveel gasten knijpt hij een oogje dicht.
Bij de culturele avond zingen de mannen en slaan zij op de trommels, terwijl de vrouwen dansen. Ze dragen allemaal prachtig traditionele kostuums. Een vrouw is met het maken van 1 kostuum 2 weken bezig.
De sfeer is goed, de vrouwen hebben zin in dit optreden, dat is ze aan te zien. Jeffrey legt het verhaal achter elke dans uit. Hij is zelf één van de trommelaars. Deze groep heeft ook al in Europa opgetreden. Natuurlijk mogen we ook weer even meedoen. Veel te kort helaas, met dank aan een van onze mannen.
Ik ga vannacht in mijn net aangeschafte hangmat slapen.
Ik heb hem vanmiddag al klaar gehangen, klamboe erover dus wie doet me wat, haha.
Bij het naar bed gaan heeft de wind zo'n beetje stormkracht aangenomen, dus ik lig te zwaaien en zwabberen in m'n matje, en kouuuuuddddddd. Om half 1 geef ik het op. Een bezoek aan de bar brengt me gelukkig weer snel op temperatuur. Daar zit Helena nog met Jeffrey en een paar andere jongens. Ze rappen, vertellen verhalen, we dansen wat, drinken nog een biertje en Helena en ik doen onder moeders paraplu tweestemmig ( dat klinkt toevallig heel mooi). De wind is wat afgenomen, dus ik probeer het nog een keer. Net voor een regenbui geef ik het weer op, om 5 uur kruip Ik in bed.
Op de terugweg naar Albino gaan we nog een keertje illegaal naar Frans Guyana om de gevangenis te bezoeken die we kennen uit het verhaal van Papillon.

Na terugkomst zijn we met z'n vijven bij Bakafoto, het restaurant in het fort gaan eten. Prachtige plek en ambiance, het eten was heerlijk, maar liet ongeveer 2 uur op zich wachten. De rekening was weer wel zoals verwacht , hoog. Toch moet je er een keer gegeten hebben.