Varen op het Inlé lake

Onze botenjongen, Puy staat om ½ 8 voor het hotel op ons te wachten. Een kort wandelingetje brengt ons naar het kanaal en de lange boot. Als we het meer opvaren zien we de beenroeiers met hun korven in de boten zitten ontbijten. Opstaan en hun kunstje doen is er op dit tijdstip nog niet bij. Er wordt allang niet meer met korf en spies gevist, maar voor de toeristen doen deze twee nog even alsof.
Veel vissers komen we sowieso nog niet tegen op onze weg naar de andere kant van het meer, waar in Thaung Tho de 5-daagse markt is. Wel boten vol tomaten en mannen die brokken klei opdreggen om later hun drijvende tuinen mee te bemesten. Je ziet de tuinen bewegen op de golfslag van de langs scheurende boten.
Boten volgeladen met brandhout komen ons tegemoet. De handel van de Pa-O is duidelijk al in volle gang.
We zien een heel woud aan stoepa’s op de heuvel boven de markt. Aan land komen is nog even een kunst, in ieder geval met droge voeten, maar waarom die moeite. We moeten een enorme moddervlakte oversteken en tussen de kramen is het ook een drekbende. De Pa-O vrouwen dragen zwarte kleding en een oranje of rode hoofdbedekking en de meesten; rubberlaarzen. Irene is de grip op haar slippers al snel kwijt, maar ik bagger lekker door tussen de paden met levendige handel en gezellig kletsende groepjes.
Na het wassen van de voeten over de rand van de boot, varen we naar Nam Hu, waar we een enorme weverij aandoen. In de dure winkel zijn we snel klaar. We leren vandaag ook nog hoe de Cheroot sigaar wordt gemaakt en de lange teakhouten boten, worden naar een winkel gevaren, waar we foto’s zouden kunnen maken van langnek vrouwen, willen we niet en de stop bij de zilversmid hebben we kunnen voorkomen.
Vaar ons maar naar het klooster van de springende kat. Die gelukkig niet meer door een hoepeltje springt. En daar wacht ons een verrassing. De 4 gouden boeddha’s die we van de week hebben zien wegvaren, hebben hier overnacht. Daardoor is het extra druk en levendig in dit klooster en kunnen we de beelden van niet te grote afstand zien. Niet echt dichtbij, dat is verboden voor vrouwen, inclusief gelovigen. Ook de gouden Karaweik( boot) ligt hier.
Tijdens de lunch komt de birmese fotoclub binnen, met grote camera’s proberen ze allemaal dezelfde foto’s te maken. Ze hangen over de balustrade en roepen de bloemen dames om omhoog te kijken, die dan een stuk of 10 lange lenzen op zich gericht zien. Het is ook overal hetzelfde.
Op de terugweg varen we rustig langs de varende tuinen, maar stilliggen voor een foto is er niet meer bij. Puy wil duidelijk naar huis.