Van niks naar nergens
Blijf op de hoogte en volg Conny
21 September 2013 | Myanmar, Rangoon
Eerst in een internet cafe een uur of 2 trial and error om de verslagen van gisteren in te typen. Ik heb geen computer mee, dus Agnes foto's gaan wat moeilijker dan anders.
Via een grote winkelstraat naar het station. Opdracht voor vandaag; GEEN tempels en pagodes. Een katholieke kerk mag dus wel, maar de St. Marie kathedraal is helaas, ondanks het "welkom" in de lichtbalk, stevig gesloten.
Het treinstation lijkt meer op een oude veemarkt en blijkt dus ook het station niet te zijn. Die is een stukje terug. We gaan met de circular line voor $1,- drie uur in de trein zitten. We rijden door een corridor van groen, veelal hoog opgeschoten onkruid, maar groen. Wijken wisselen snel, eerst een enorme krottenwijk, dan ineens mooie villa's, veel drukke statonnetjes, waar het in - en uitstappen snel moet gebeuren, want de stops zijn kort. Het is een beetje als een bovengrondse metro. Verder vooral op punten veel afval langs het spoor.
Je ziet de omgeving landelijker worden en na een uurtje, na het passeren
van een giga grote autosloperij ( we hadden al gezien dat hier overwegend mooie auto's rijden) is daar de rijst en andere gewassen, samen met de bamboe huizen die je op het platteland verwacht.
Mensen staan tot aan hun borst in het water om een of andere groente te oogsten. En nu maar hopen dat er geen giftige waterslangen zijn.
Het spoor lijkt zo nu en dan onder ons vandaan te rammellen, of zijn dat onze magen? De verwachte lekkernijen op de stations blijven uit. Dit is vooral veel lokaal verkeer en er zijn geen, zoals op de lange afstanden mensen die met hun handeltje langs de trein lopen.
Wel is er halverwege de rit in Danyang Kone markt, die zich tot op het station uitstrekt. Dit zorgt voor een gezellige drukte, maar er is nog steeds niets te eten.
Als we om vier uur terug zijn in Yangon is dat de eerste opdracht. Zoek eten en dat vinden we bij de Rubymarkt, een 5 verdiepingen tellend modern warenhuis voor de Birmese happy few.
Meteen maar even shoppen. Window shoppen dan, want ons geld ligt in de kluis.
We willen met een klein busje terug naar het hotel. maar dat lukt niet. De eerste zegt gewoon dat we niet mee mogen en de tweede chauffeur kijkt ronduit panisch als wij mee willen. Is hij bang voor buitenlanders, of mag hij ons niet mee nemen?
Taxi maar weer. Voor de prijs hoef je dat niet te laten, maar we houden van lokaal vervoer.
Via een grote winkelstraat naar het station. Opdracht voor vandaag; GEEN tempels en pagodes. Een katholieke kerk mag dus wel, maar de St. Marie kathedraal is helaas, ondanks het "welkom" in de lichtbalk, stevig gesloten.
Het treinstation lijkt meer op een oude veemarkt en blijkt dus ook het station niet te zijn. Die is een stukje terug. We gaan met de circular line voor $1,- drie uur in de trein zitten. We rijden door een corridor van groen, veelal hoog opgeschoten onkruid, maar groen. Wijken wisselen snel, eerst een enorme krottenwijk, dan ineens mooie villa's, veel drukke statonnetjes, waar het in - en uitstappen snel moet gebeuren, want de stops zijn kort. Het is een beetje als een bovengrondse metro. Verder vooral op punten veel afval langs het spoor.
Je ziet de omgeving landelijker worden en na een uurtje, na het passeren
van een giga grote autosloperij ( we hadden al gezien dat hier overwegend mooie auto's rijden) is daar de rijst en andere gewassen, samen met de bamboe huizen die je op het platteland verwacht.
Mensen staan tot aan hun borst in het water om een of andere groente te oogsten. En nu maar hopen dat er geen giftige waterslangen zijn.
Het spoor lijkt zo nu en dan onder ons vandaan te rammellen, of zijn dat onze magen? De verwachte lekkernijen op de stations blijven uit. Dit is vooral veel lokaal verkeer en er zijn geen, zoals op de lange afstanden mensen die met hun handeltje langs de trein lopen.
Wel is er halverwege de rit in Danyang Kone markt, die zich tot op het station uitstrekt. Dit zorgt voor een gezellige drukte, maar er is nog steeds niets te eten.
Als we om vier uur terug zijn in Yangon is dat de eerste opdracht. Zoek eten en dat vinden we bij de Rubymarkt, een 5 verdiepingen tellend modern warenhuis voor de Birmese happy few.
Meteen maar even shoppen. Window shoppen dan, want ons geld ligt in de kluis.
We willen met een klein busje terug naar het hotel. maar dat lukt niet. De eerste zegt gewoon dat we niet mee mogen en de tweede chauffeur kijkt ronduit panisch als wij mee willen. Is hij bang voor buitenlanders, of mag hij ons niet mee nemen?
Taxi maar weer. Voor de prijs hoef je dat niet te laten, maar we houden van lokaal vervoer.
-
21 September 2013 - 05:42
Irene :
Het klopt weer helemaal Conny, je vertelt het leuk en nu weet ik ook wat er gebeurd is in het eerst uur toen ik in slaap was gevallen! -
21 September 2013 - 05:49
Conny:
Hallo allemaal,
Als jullie een completer verhaal willen, kun je ook op - ireneopreis.waarbenjij.nu - kijken. Die vertelt haar versie, die best afwijkt van de mijne en ook leuk is om te lezen. -
21 September 2013 - 11:50
Marijke:
Ik dacht dat Myanmar een mooi en schoon land was, wel met een groot welvaartverschil maar ik lees ook veel vuilnis en sloppenwijken. Of is dat omdat je nog erg in stedelijk gebied bent? De tempels klinken weer als heel bijzonder net als de vriendelijke gastvrije bevolking.
Geniet zus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
