gelukkig, het werkt weer.

Dit wordt alweer de zesde dag achter op de motor. Te overbruggen afstand 200 km. Dat klinkt als eitje, uurtje of 3 a 4 voor je op een terras kan zitten. Maar wij zijn er toch mooi van 8 tot 1/2 5 zoet mee.
We laten ons natuurlijk afleiden door een plantage met zwarte pepers, een paddenstoelenkwekerij,een pagode, een kerk, een koffietent waar grote foto's van de Keukenhof hangen en een rubberplantage waar het werk gedaan is en de jongens in afwachting van de vrachtauto's een partijtje volleyballen en wij een beker suikerrietsap drinken.

Maar ook het slechte wegdek op veel plaatsen en de medeweggebruikers zorgen voor veel vertraging. Verder wordt ik af en toe van de motor afgezet om een stukje te lopen. Dat tot vermaak, want het valt op als zo'n grote blanke vrouw groetend en zwaaiend langs je huis loopt. En ik moet wel, want niet terug groeten is onbeleefd.

In Pleiku vraag ik Binh voor de avond vrijaf. Ik wil gewoon een beetje rondlopen en zien wat er op mijn pad komt. Hij zegt dat hij het begrijpt, ik hoop dat het waar is.
In Pleiku is niets te beleven zegt de Lonely Planet. Da's waarschijnlijk waar, maar het korte tijdje dat ik er ben, heb ik me goed vermaakt.
Eerst een rondleiding in een pagode door een schattig jong monnikje die overal alle verlichting voor me aandeed, me een brandend wierookstokje gaf met de opdracht even te bidden. Tsja, bidden ben ik verleerd, ik kom niet verder dan even stilstaan bij alle familieleden die zijn overleden.
Natuurlijk ook wel eens goed.
Eetstalletjes verschijnen in het straatbeeld, even kijken of ze iets van mijn gading hebben. Kom maar op mijn kleine krukje zitten en ik voedt u, lijkt een vrouwtje te zeggen. Hoho zeg ik "doi, an chay", oftewel, ik ben vegetariër. Meteen springt een ander vrouwtje op en begint te wijzen naar een plaats t.o. de pagode. Ze loopt met me mee, maar het vegetarische zaakje lijkt gesloten. Maar wacht eens er schijnt een beetje licht door een kier in het hek. Ze schuift hem open en roept luidkeels om aandacht. En natuurlijk gaat de vrouw die in dit etablissement hoort direct aan de slag om voor mij een kom lekkere goed gevulde noodlesoep te maken.
De vrouw komt erbij zitten, geeft me een stel chopsticks en een lepel in de hand en wil me geloof ik het liefst voeren, maar als duidelijk word dat ik met de gereedschappen overweg kan, verdwijnt ze toch naar de keuken.
Een kopje groene thee toe en ik kan de straat weer op, waar ik weer de attractie van de dag ben.
Een feestelijk verlichte kerk trekt mijn aandacht. er is een mis bezig, maar een man die me ziet aarzelen, gebaart me naar binnen te gaan. Ik zit 20 minuten op de achterste bank te luisteren naar een preek die ik niet versta, de kerk is goed gevuld enjong en oud doet enthousiast mee met de gebeden Ik blijf zitten tot de goegemeente ter communie gaat en het niet opvalt dat ik naar buiten in plaats van naar voren loop.
Dan nog even goed moeten zoeken voor een biertje, maar uiteindelijk wel gevonden natuurlijk.