30 oktober naar Cat Tien National Park

Om op tijd in Cat Tien Nationaal Park te zijn vertrekken we vroeg via de kerkweg die uiteindelijk leidt naar HCMC. Die weg waar om de 500 meter een kerk staat.
We verlaten de hoogvlakte via een prachtige weg door het groen. De vrachtwagens kruipen omhoog , een enkeling denkt dat hij sneller kan kruipen dan de rest en blokkeert de boel. Ons naar het uiterste randje dwingend, gelukkig zitten we aan de bergkant.
Om 11.15 uur parkeren we de motor en steken in een klein bootje de rivier over naar het park.
Spullen naar de kamer, waarbij Binh onder het bed kijkt en een flinke spin ziet. De ridder in hem vindt dat hij die moet verwijderen. “Moet ie dood of zal ik hem buiten zetten?” “Zet hem maar buiten”. Door de gaten in de deur kan ie zo weer terugkomen, maar Binh is blij.
Lunchen en om 1 uur gaan we wandelen. We slaan van het betonnen pad af naar de boom met de grote basis en wortels. Dit park is om één ding beroemd, BLOEDZUIGERS. Ze hebben ons kunnen vinden hoor. Als we van het betonpad afslaan naar de genoemde boom gaat het nog goed. We lopen echter lekker door de jungle in op zoek naar andere bijzondere bomen e.d. Het wordt een beetje vochtig en Binh voelt wat kriebelen. Hij heeft een paar bloedzuigers op zijn been. Ik ga ook maar eens kijken en op mijn lichtgrijze broek zijn ze duidelijk zichtbaar. Een stuk of zes van die akelige jongens proberen zich kronkelend door de stof te wurmen. Weg ermee reageer ik licht paniekerig. Binh verwijdert de zijne een stuk rustiger.
Niet heel veel later voel ik wat en ja hoor vijf stuks op mijn been, proberen zich te verstoppen onder de rand van mijn sok, maar ik zie ze hoor, opzouten jullie. Bij de derde keer houden we het voor gezien, we gaan terug naar het pad.
Eigenlijk is het niets om je druk over te maken, ze willen alleen een beetje bloed en laten zich als ze genoeg gegeten hebben weer vallen. En een beetje bloed kan ik best missen, ze moesten er alleen wat aaibaarder uitzien.
We lopen naar en langs een stroomversnelling, kijken bij een lodge of we wat kunnen drinken, wat niet het geval is en lopen dan nog 5 KM naar de heavenly rapid. We komen voor de versnelling aan de rivier, wat een beetje jammer is, maar je ziet hier aan de plastic zakjes in de bomen wel heel goed dat het water heel hoog komen kan.
Het pad naar de steile waterval is overwoekerd, die laten we dus maar. Terug voor een koude douche en wat te drinken. Het licht springt klokslag 18.00 uur aan. Dan blijken we ook wifi te hebben. Ja hoor in de jungle ook al. Alleen wil mijn blog niet erg meewerken en niet opslaan, waardoor het verhaal weer eens in zijn geheel verdween.
Voortaan dus maar weer opslaan in Word voor ik dat op mijn blog probeer te doen. Maar dat zal weer net zo snel verwateren als het een tijdje goed gaat. Het is tenslotte niet de eerste keer.