31 oktober

31 oktober Naar Bak Lac
Veel te kort in dit Park natuurlijk, ik heb er nog geen postzegelhoekje van gezien, maar de motor werkeloos laten staan is een beetje duur, dus door gaat ‘t.
Keuze vandaag, direkt naar het noorden over een hobbelige weg of terug naar Bao Loc en dan via een goede weg naar het noorden. Ik houd niet van terug, zeker geen 100 km. En Binh gelukkig ook niet. We nemen dus de bumpy road, maar om daar te komen moeten we eerst wat rijstvelden doorkruisen. Binh heeft deze weg nog nooit gereden, dus voorlopig moeten we bij elke bocht de weg vragen. Wel spannend zo via de koeienpaadjes. Bij een ponton brug lijkt het beter als ik even ga lopen, zo stevig ziet hij er niet uit. Aan de overkant staat de “eigenaar”van de brug centjes te vangen. Het pad gaat over in een landweggetje. Op de omringende velden wordt hard gewerkt.
Iemand met een insecticide container op de rug, rotzooi zien spuiten. Nou heb ik thuis een hekel aan die troep, maar hier krijg ik er een heel naar gevoel bij. Ik zou denken dat men er heel terughoudend mee is, maar ik zie het geregeld.
Blokkade van de politie. Alles is oké, we kunnen doorrijden zonder te betalen. Mijn aanwezigheid helpt hierbij enorm. Bij andere blokkades hoeven we niet eens te stoppen als ik even om Binh heen kijk en mijn ogen nog wat ronder maak. Aan de kleur zien ze niet direkt de westerling, ik ben bruiner dan menig Vietnamees, die doen hun best blank te blijven.
We arriveren bij de hobbelige weg en vanaf daar is het meer terrein rijden. Werken voor Binh en een goede oefening voor mijn buikspieren, want al te ontspannen zitten leidt tot lancering. We bezoeken een rubberplantage, een familie bedrijf waar iedereen uit de buurt zijn rubber komt verkopen.
Arm woont naast rijk, bouwvallige houten huizen naast villa’s. Overal ligt de geoogste koffie te drogen.
In Bu Dang zit de complete politiebrigade van het dorp in het zaakje van onze keuze te eten en vooral te drinken. Ze heten deze vreemdelinge allerhartelijkst welkom, één van hen schudt mij enthousiast de hand en houdt een enorm betoog. Onbegrijpelijk, maar ik snap dat ik een klein glaasje moet legen. Dat gaat mij natuurlijk goed af en levert een luid applaus op. Oké heren, dank u wel en tot ziens, het is hier te druk voor ons. Binh staat al bij de motor te wachten.
In de verte wordt het donker en net na de lunch gaan we maar even koffie drinken en schuilen. Het gaat vreselijk te keer en de weg spoelt weg en/ of loopt vol. Als het stopt kan het terreinrijden weer beginnen. Na het omzeilen van wat kuilen eindigen we voor aan een wachtrij. De tegenliggers gaan eerst door een smal stuk. Getoeter achter ons, willen dat voorkruipen natuurlijk bestraffen, maar nee hoor, ze willen naar dat blanke mens achterop zwaaien.
In een cashewnoten fabriek word ik vetgemest met noten, terwijl ik het proces bekijk en uitleg krijg. Ik snap wel waarom die noten zo duur zijn, wat een werk.
Om 17.00 uur zijn we in Yang Ye, een moderne stad. In het guesthouse dat we vinden krijg ik een kamer met prachtig uitzicht, nadat ik de eerste deprimerende kamer zonder raam had afgewezen.