Mierenleed en ander gedoe

Een leger kleine rode miertjes marcheert dag en nacht mijn kamer in en uit. Ze vullen alle randjes en lopen zelfs zo nu en dan over mijn beeldscherm. Dat overleven ze natuurlijk niet. Ik ben geen boeddhist en plet ze onder mijn vingers. Onvermoeibaar loopt dat zonder rusten door, tenzij ze ook ploegendiensten kennen.
Voor vertrek alles héél goed uitkloppen. Geen extra bagage, ik heb al genoeg en waar ik heenga hebben ze ongetwijfeld hun eigen beesten bende.

Marijke, Irene, Jolene en Gerrie, zie reactie 2 dagen geleden.

Ik doe iets niet goed. Al tweeënhalve dag in deze badplaats en nog niet dieper dan de kuiten in zee geweest en lekker liggen lezen in een strandstoel is er ook nog niet van gekomen. Dat zal niet meer lukken, het is inmiddels donker buiten en ik vertrek morgen om 8 uur.
Er is ook altijd teveel te zien en te doen.

Vandaag 40 of 45 km. gereden naar de Ta Cu berg, waar een liggende Boeddha van 49 m. lengte een belangrijke reden is voor een bezoek.
Mijn gastheer heeft de route uitgetekend en River roept uit dat het te ver en te gevaarlijk is. 30 km. gaat over Highway 1A. Die is natuurlijk bang dat ie morgen geen klant meer heeft.
De tekening was duidelijk, het verkeer in Phan Thiet een beetje druk, maar ik heb zonder verdwalen de pagode in Ta Cu bereikt. Een totaalticket gekocht, wat inhield dat ik niet alleen met de kabelbaan op en neer mag, maar ook met een trammetje naar de kabelbaan.
Het is warm, dus ik ga mooi zitten. Een jongeman wordt weggestuurd als hij in wil stappen, maar bij een volgend groepje wordt het duidelijk. De trammetjes machinist neemt alleen vrouwen en kinderen mee.
De kabelbaan sleept ons omhoog, maar over de top ook weer naar beneden. Waar is dat nou voor nodig, dat moeten we zo allemaal weer klimmen. Maar pelgrimeren vereist pijn lijden, Dus er dienen nog drie enorme trappen beklommen te worden, met na elke trap een beloning in de vorm van een tempel, of enkele beelden.
Er worden wat spullen verkocht, maar het haalt bij lange na niet de hoeveelheden in India. En in plaats van verkoop stalletjes langs de trappen, zitten er groepjes mensen te picknicken.
Het Boeddha beeld is indrukwekkend en zeker alle inspanning waard.

Op de terugweg ontrafel ik het geheim van de enorme velden met treurcactussen, die ik op de heenweg vanuit de bus zag.
Het is de leverancier van Dragon fruit. stalletjes vol van deze roze vruchten staan er langs de snelweg.

Ik heb nog even tijd af te buigen naar een katholieke kerk, maar daar is een mis bezig. De kerk zit zo vol, dat er mensen buiten zitten. Het is dat er een kruis op het dak staat, maar het gebouw heeft een lichte pagode vorm en draken langs de trap.

Het is veel drukker op de weg dan vanmorgen, maar ik ben blij dat ik op 's Heren wegen, of hier misschien die van Boeddha mag brommen en gewoon aan de kant kan stoppen als ik iets te onderzoeken of fotograferen zie.

Dat doe ik dus ook nog even bij de drie Cham torens die hier staan. Een groep vrouwen zit feestelijk te picknicken en ze nodigen me uit met hen te eten. Leuk dames, maar helaas ben ik vegetariër en ik zie erg veel vlees liggen. Bedankt, maar nee bedankt. Jammer.

De brommer staat nu veilig op het pad, mijn stukje voor vandaag is al geschreven, dus nu een plekje zoeken voor een goed diner, want veel fatsoenlijks heb ik vandaag nog niet op.