Mui Né

Het ontbijt is een beetje ver te zoeken en ook geld krijg ik niet zomaar, pas de derde ATM wil wat van zijn geld aan me kwijt. Het is dus niet supervroeg als ik op de Yamaha stap.Hij rijdt prima, maar hoe hard en hoe ver ik ga is niet af te lezen, de kilometerteller staat, wat ik ook doe op 0.
Op weg naar de zandduinen stuit ik al snel op een paar ondernemende jongens. Ze brengen me via de rijstvelden en kokosboomgaarden , langs de waterval naar beneden naar de Fairy Spring. Een watertje dat door een prachtige, veelkleurige kloof loopt. Niet diep, wel mooi. Goed dat ze erbij zijn, alleen had ik toch mooi vast kunnen lopen in een stuk drijfzand.
Officieel beginnen de toertjes bij een weg en lopen naar de waterval.Wij doen het dus andersom. De jongens lijken niet tevreden met de tip die ik ze geef, blijven aandringen, maar als ik zonder te zwichten weg rijdt, krijg ik toch van één van de jongens een opgestoken duim. Zal dus wel goed zitten.
Bij de eerste duinen is het me te druk, Er loopt een rij toeristen het duin op, ik kom later wel terug. Bij Hon Rom staan rijen bussen, lekker doorrijden Con. Het wordt rustig, ik rijd door prachtig landschap, met een natuurlijk windje om af te koelen, ik snap wel waarom ze hier zo graag op brommertjes en motoren rijden.
Ik rijd een doodlopende weg in, maar daar kom ik pas na 5 km langs resorts rijden achter. Jakkes, blij dat ik hier niet zit.
Ik maak wel een drinkstop bij een soort restaurant." Ga lekker in die hangmat liggen, dan maak ik je kokosnoot klaar." Heerlijk, maar voor je het weet sta je niet meer op. Een baby in een loopwagentje vindt dat vreemde mens wel grappig en durft erg dichtbij te komen. Als ik wegga begint ze vreselijk te huilen. Nu al zo aan me gehecht of geschrokken toen ik opstaand nogal groot bleek? Wie zal het zeggen.
Ik sla de goede weg in en parkeer de brommer een kilometer of 10 verderop onder een daarvoor bestemd afdak en loop een droge, rode rivierbedding in, waar ik na een half uur de zee denk te horen ,maar deze helaas niet zal bereiken door een steile afgrond. In de natte tijd ongetwijfeld een prachtige waterval, maar nu gewoon een niet te overbruggen diepte. In twintig minuten loop ik terug, maar help wat is het heet. Niet slim natuurlijk om twaalf uur, onder de felle zon zo'n kloof in te lopen. Maar ik kan het niet laten.
Waren de duinen die ik net zag de witte duinen of niet? Beetje moeilijk vast te stellen zonder meetapparatuur. Ik ga dus terug en rijdt de brommer een half verhard, half zandpad in en loop tegen een duin op. Eens even kijken wat erachter ligt. Een mooi tafereeltje, met 3 drogende plasjes, maar niet het soort duinen dat ik verwacht. Ik rijd terug naar de eerste duinen waar het nu rustig is, maar eigenlijk te laat om wat reliëf op de foto's te krijgen.
Nog even langs het vissersdorp, waar men net de ronde manden door de branding trekt. Elk gevuld met drie of vier personen en brandstof, geen visnet te zien. Deze ronde dingen zijn dus ook het vervoermiddel tussen de boten die voor anker liggen en de wal.
An heeft me uitgenodigd om met River, haar en Tiny, hun 9 jarige dochter te eten, zodat ik met River de reis naar het noorden kan bespreken. Ik ga met de Easyrider group. Binh wordt mijn gids en motorrijder.
Ik heb een mooi tochtje uitgedacht en River bekijkt of het haalbaar is. Nou dat gaat lukken. Helemaal door het centrale binnenland, overnachten en wandelen in het Cat Tien en het Yok Don NP en het Lac Lake. Dan ipv naar Hoi An, over de Ho Chi Minh trail verder naar het Phong Nha-Ke Rang Nat. park, waar ik een paar dagen op een farmstay wil blijven. Beetje bijkomen, kajakken en grotten bekijken na 11 dagen achter op een motor.
Overmorgen te vertrekken. Ik heb er ontzettend veel zin in.