Irene's laatste dag in HCMC

Vast staat dat we naar de Pagode van de Jade Keizer, ofwel De Koning van de hemel, de hoogste God in het Taoïsme gaan. Het is een eindje weg, dus beginnen we de dag in een taxi. Dat brommer ritje naar Cholon vond ik nogal spannend en met z'n tweeën bleek een taxi niet duurder, dus die keuze is snel gemaakt.
De tempel staat vol beelden van godheden en beschermers van die Goden. In de kamer waar Kim Hoa Thanh Mau regeert over de vrouwen, staan 12 vrouwen beelden, met vele kinderen. Vrouwen komen hier bidden voor vruchtbaarheid. De vrouwen beelden elk een deugd of ondeugd uit en ze zijn elk representatief voor een jaar in de Chinese kalender.
Het dak is prachtig, van groene geglazuurde ronde tegels. Goed te zien van de derde verdieping. Foto's maken gaat wat moeilijker door de gebouwen eromheen.
Volgende op de lijst is het historisch museum. Op loopafstand, maar gesloten van elf tot half twee. Die tijd denken we te doden in de tempel van Koning Hung Vuong, maar met één blik zien we al dat we daarvoor het ticket dat wordt verwacht niet gaan kopen.
Dan gaan we met enige tegenzin de dierentuin/botanische tuin maar in. Het is groen en er is schaduw. We hebben een beetje medelijden met de dieren, hoewel ze ook hier bezig lijken de verblijven te moderniseren en wat ruimer en inspirerender voor ze te maken, maar er moet nog veel gebeuren.
Dan op zoek naar eten, bij kraampje 10 kunnen ze ons eindelijk aan vegetarisch voedsel helpen. Dat is dus het probleem met straatvoedsel. Lekker en goedkoop, maar bijna altijd zit er vlees in.
Hèhè, het museum is open en keurig chronologisch ingedeeld en van Engelse teksten voorzien. We nemen de tijd, maar ertussendoor worden vier groepen mensen op leeftijd door het museum gejaagd. Het blijkt dat ze op weg naar het waterpoppentheater in elke zaal bij één beeld uitleg krijgen en verder is het rennen geblazen met hun rollaters en wandelstokken.
Als de voorstelling is afgelopen komen 3 kwieke dames zaal 15 binnenlopen." Is bus 4 hier niet?" "Ja hoor, komt zo het museum inrijden", denken wij dan. "come on ladies" roept de kwiekste terwijl ze voorgaat.
Wij zien de gezochte gids met het bordje en zijn kudde een tijd later langskomen. Hopelijk hebben ze elkaar gevonden.
Het is nog te vroeg om te niksen, dus lopen we naar de Centrale Moskee van Saigon. Gebouwd in 1935 door de moslim gemeenschap uit Zuid-India.
Hij is eenvoudig, zeker als je het vergelijkt met de tempels die we verder bezoeken. Rondom staan torenhoge hotels. De vrouwen zitten naast de grote gebedsruimte te bidden. Voor dit doel hebben zij zich gekleed in witte gewaden die er klaar hangen.
Bij het busstation zoeken/vinden we info hoe Irene morgenochtend naar het vliegveld moet komen. En dan een vruchteloze zoektocht naar een dakterras voor ons afscheids- biertje. We eindigen bij Huong Viet, een Vietnamees restaurant, waar we ook blijven eten. Het is lekker, maar na vier weken Vietnam moeten we er nu toch aan geloven. Bij Irene begint het vannacht te lopen en bij mij morgenochtend. Lekkere timing voor Irene.