naar Lang Son
Door: Conny
Blijf op de hoogte en volg Conny
03 Oktober 2012 | Vietnam, Lạng Sơn
Woensdag 3 oktober
Het is grijs en bewolkt. Een perfecte dag om te reizen, dat komt goed uit. Volgens planning zitten we het grootste deel van de dag in de bus, met tussendoor een pauze in Cao Bang van een uur of 3, voor de bus naar Lang Son. Dat loopt even anders. Bij aankomst in Cao Bang staat een bus naar Lang Son op het punt van vertrekken, vlug erheen. Als we tenminste uit kunnen stappen met onze rugzakken. De goegemeente stort zich bij voorkeur zo snel mogelijk naar binnen. Een dame vindt het zelfs nodig me met wat goedbedoelde tikjes op de bil tot enige spoed te manen. Regel één, altijd blijven lachen, en bij het begin beginnen.
Om ½ 8 staat het busje dat ons naar Phu Tong moet brengen voor het guesthouse. Via de bergweg die we twee dagen geleden vol spanning in het donker hebben afgelegd gaan we terug naar de grote weg. Daar worden we gedropt om aan de overkant op een bus naar Cao Bang te wachten. En verdraait, nog geen 15 minuten later komt een eigenlijk volle bus langs, waar wij natuurlijk best met alle bagage bij ingepropt kunnen worden. Beetje schudden en schuiven, drukken en draaien en zie, het past. De komende 100 km zullen we wel weer doorkomen. Het uitzicht is prima en daarom maken we deze omweg door het noorden. Alles om dat drie uur durende lint van bebouwing te ontlopen, dus niet terug naar Hanoi.
Onze bagage wordt betast en beklopt. Twee heren zijn erg geïnteresseerd in banden, gespen en adreslabels en ook de stof van mijn jurk moet worden bevoelt. “Ja mister, dat is een lekker stoffie”.
We sturen een rol koekjes door, maar op de jurkbetaster na, die er dan ook meteen 3 neemt, waagt niemand zich eraan.
Het meisje dat tegen mijn rugzak aan in slaap valt, draagt haar mondkapje alleen in de bus, tijdens de pauze op een terras, aan de straat, deed ze hem af.
Mondkapjes zijn gemeengoed hier, stoffen gevallen in de mooiste dessins. Zelfs in de schone berglucht worden ze gedragen. Er zijn zelfs jacks waarin ze zijn geïntegreerd.
Dozen, pakjes en brieven worden onderweg ter vervoer aangeleverd en weer afgegeven. De hele vloer ligt vol dozen en balen. Er ligt zelfs een scooter op het dak.
De rijst velden liggen er in verschillende stadia van groei bij. Mais ligt te drogen, in korrels of kolven en van de bananenbomen zijn op een enkeling na alle trossen verdwenen. De weg is goed, tot het stuk dat er alleen zand ligt, dat door de voor ons rijdende vrachtwagen als een zandstorm wordt opgestoven.
Om ½ 4 zijn we in Lang Son, nemen een taxi naar het Hoa Binh hotel. Tassen neerzetten en gauw naar de Tam Than grot, en de bezienswaardigheid van de plaats. Verder wordt de plaats niet bijzonder aangeschreven. De grot is groot en mooi en feeëriek verlicht. Heeft een vijver en enkele Boeddhistische altaartjes. Volg het pad, beklim de trappen en je komt vanzelf weer bij het begin uit.
Eigenlijk vallen we ondertussen zowat flauw van de honger, dus daar moet snel wat aan gedaan worden in een gezellig restaurant. ( zie foto).
Het is grijs en bewolkt. Een perfecte dag om te reizen, dat komt goed uit. Volgens planning zitten we het grootste deel van de dag in de bus, met tussendoor een pauze in Cao Bang van een uur of 3, voor de bus naar Lang Son. Dat loopt even anders. Bij aankomst in Cao Bang staat een bus naar Lang Son op het punt van vertrekken, vlug erheen. Als we tenminste uit kunnen stappen met onze rugzakken. De goegemeente stort zich bij voorkeur zo snel mogelijk naar binnen. Een dame vindt het zelfs nodig me met wat goedbedoelde tikjes op de bil tot enige spoed te manen. Regel één, altijd blijven lachen, en bij het begin beginnen.
Om ½ 8 staat het busje dat ons naar Phu Tong moet brengen voor het guesthouse. Via de bergweg die we twee dagen geleden vol spanning in het donker hebben afgelegd gaan we terug naar de grote weg. Daar worden we gedropt om aan de overkant op een bus naar Cao Bang te wachten. En verdraait, nog geen 15 minuten later komt een eigenlijk volle bus langs, waar wij natuurlijk best met alle bagage bij ingepropt kunnen worden. Beetje schudden en schuiven, drukken en draaien en zie, het past. De komende 100 km zullen we wel weer doorkomen. Het uitzicht is prima en daarom maken we deze omweg door het noorden. Alles om dat drie uur durende lint van bebouwing te ontlopen, dus niet terug naar Hanoi.
Onze bagage wordt betast en beklopt. Twee heren zijn erg geïnteresseerd in banden, gespen en adreslabels en ook de stof van mijn jurk moet worden bevoelt. “Ja mister, dat is een lekker stoffie”.
We sturen een rol koekjes door, maar op de jurkbetaster na, die er dan ook meteen 3 neemt, waagt niemand zich eraan.
Het meisje dat tegen mijn rugzak aan in slaap valt, draagt haar mondkapje alleen in de bus, tijdens de pauze op een terras, aan de straat, deed ze hem af.
Mondkapjes zijn gemeengoed hier, stoffen gevallen in de mooiste dessins. Zelfs in de schone berglucht worden ze gedragen. Er zijn zelfs jacks waarin ze zijn geïntegreerd.
Dozen, pakjes en brieven worden onderweg ter vervoer aangeleverd en weer afgegeven. De hele vloer ligt vol dozen en balen. Er ligt zelfs een scooter op het dak.
De rijst velden liggen er in verschillende stadia van groei bij. Mais ligt te drogen, in korrels of kolven en van de bananenbomen zijn op een enkeling na alle trossen verdwenen. De weg is goed, tot het stuk dat er alleen zand ligt, dat door de voor ons rijdende vrachtwagen als een zandstorm wordt opgestoven.
Om ½ 4 zijn we in Lang Son, nemen een taxi naar het Hoa Binh hotel. Tassen neerzetten en gauw naar de Tam Than grot, en de bezienswaardigheid van de plaats. Verder wordt de plaats niet bijzonder aangeschreven. De grot is groot en mooi en feeëriek verlicht. Heeft een vijver en enkele Boeddhistische altaartjes. Volg het pad, beklim de trappen en je komt vanzelf weer bij het begin uit.
Eigenlijk vallen we ondertussen zowat flauw van de honger, dus daar moet snel wat aan gedaan worden in een gezellig restaurant. ( zie foto).
-
03 Oktober 2012 - 17:38
Astrid:
Hey die Conny
Dat je er tegen kunt in zo`n volgepakte bus maar goed jij bent daar stukker beter in gelukkig. en ja gezelligheid straalt er van af haha als het eten maar goed is met een gevulde maag ziet het er een stuk zonniger uit. veel plezier.
Astrid -
03 Oktober 2012 - 18:30
Stan:
Dat gezellige restaurant is duidelijk gebouwd op de groei van het toerisme. Of zou iedereen al geweest zijn? En laat je ook nog eens een foto van julle met mondkapje zien? Of zouden die alleen maar bedoeld tegen de toeristen? -
03 Oktober 2012 - 20:55
Conny Verdult:
ja,s nou gek. Zoveel mondkapjes , maar nog geen mondkapjeswinkel gezien. Er heeft zeker een patroon in de Vietnamese Margriet gestaan. -
09 Oktober 2012 - 06:25
Emilie:
Vind ik leuk :)!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
