treinen

Tegen 1/2 9 komen van alle kanten rugzak toeristen naar het station van Hsipaw gelopen. Waar komen die (7) ineens allemaal vandaan?
De ambtenaar trekt lijnen in een schrift, zodat hij onze Namen en paspoort nummers daarin kwijt kan. Exact om 1/2 9 kan de verkoop beginnen. Dan een uurtje wachten op de trein. Mag het een 1/2 uurtje meer zijn?
Gelukkig verzorgen 2 kinderen het vermaak, door o.a. jeu de slipper (boules) te spelen.
Langzaamaan staan er steeds meer manden met eten, of blokjes brandhout. De verkoopsters zitten gezellig te kletsen.
Dat moet een spectaculaire tocht worden van 6 uur schudden, rammelen en enkele lanceringen, en stapvoets over een enorme brug.
Als tegen tienen de trein aan komt sjokken, komt de bedrijvigheid op gang. Iedereen die bij de pakken neer was gaan zitten, pakte deze op om in te stappen, of zette ze op hoofd of schouders om zaken te gaan doen.
Het gezoek naar het juiste treinstel kan beginnen. De houten bank ligt vol blaadjes. Ik gebruik mijn shawl om ze weg te vegen. Terwijl wij onze rugzakken boven in het bagagerek vast maken duwt een Birmees op vakantie ons zijn telefoon in het gezicht. Alle toeristen moeten op de foto en het liefst zo dichtbij mogelijk.
De trein rammelt, schudt en komt soms los van de rails. Gelukkig valt hij wel steeds terug op zijn plaats. Vandaar dus dat de tassen vast moesten. Het groen groeit tot aan het spoor en slaat Irene zo nu en dan om de oren. Al die blaadjes op de bank zijn zo ook verklaard.
Het landschap is gedurende de hele rit groen. Van rijstvelden, bananen bomen, veel mais en allerlei onbekends. Van lieverlee wordt het wilder.
Halverwege staat de tegentrein op ons te wachten. De mensen die langs kwamen met manden en schalen met eten en drinken wisselen van trein en rijden zo weer op huiis aan.
Dan een stop in het niets, enorme balken of bielzen worden ingeladen.
Tegen 1/2 3 stijgt de spanning, we vangen de eerste glimp op van de Gokteik brug, de reden waarom wij in deze trein zitten.
Dit op 1 na hoogste viaduct ter wereld overspant een 300 meter diepe kloof. Gebouwd in 1903 , wordt hij beschouwd als een van de knapste staaltjes in de geschiedenis van de spoorwegbouw.
Maar voor we de brug overgaan, passeren we twee tunnels, waarin de trein 90 graden draait en wat hoogte verliest.Ook in de brug zit een bocht, waardoor we hem prachtig kunnen zien.
De trein rijdt er stapvoets overheen. De passage duurt dus extra lang, maar het zal wel moeten om de brug niet uit elkaar te rammelen.
En nu gaan we natuurlijk allemaal aan de zelfde kant van de trein hangen, gelukkig is het niet zo druk.Mijn maag draait zich een klein beetje in de knoop, maar foto's zullen er komen. Wat een bijzondere ervaring.
Irene is in de deuropening gaan zitten, de held, als ze zich maar goed vasthoudt.
Het grootste geluk is dat we dit met droog weer mochten meemaken, want voor en na de brug regent het.
Ontaardend in een wolkbreuk met onweer als we aankomen in Pyin Oo Lwin, oude naam Maymyo.
Een tuktuk chauffeur rijdt de achterkant van zijn karretje onder het
afdak van het station en we komen betrekkelijk droog aan bij hotel Bravo.
Irene gaat vragen of er plaats is en dingt al doende ook nog even $5,- van de prijs af. De volgende morgen bij het ontbijt blijken we de enige gasten.
Verrassend lekker Indiaas gegeten in een groot leeg hel verlicht restaurant.