De kop is er af.
Blijf op de hoogte en volg Conny
20 September 2013 | Nederland, Hoorn
Het is om te beginnen nog even spannend of ik uberhaupt het land wel uit mag. Bij het automatisch inchecken wordt mijn paspoort niet geaccepteerd, waardoor we in de kneuzenrij terecht komen, waarbij het inchecken erg lang duurt en die exponentieel aangroeit terwijl we staan te wachten. Gelukkig is dat achter ons. Ook hier moet mijn paspoort 3x gescand worden voor hij wordt geaccepteerd. Slijtage? en dat na 1 jaar gebruik.
Wij door de douane om bij het GWK kantoor onze van te voren bestelde door Irene bestelde dollars op te halen. O jee, op Schiphol Plaza blijkt een groter filiaal te zitten.
Aansluiten bij de lange rij door de douane terug, dan proberen een paar onverlaten de douane te misleiden en door de uitgang binnen te komen. Lekker hoor, de deur op slot en niet zo snel weer open. We hebben nog een uurtje voor we ons bij de gate moeten vervoegen.
Knars, knars, deur open en rennen naar het GWK.
Gelukkig, geen rij. Maar wel als wij een 1/2 uur later weglopen. Het geld lag niet klaar en de juffrouw die ons hielp was naast niet vlot ook nog met allerlei andere zaken bezig. Telefoneren, een collega helpen met een andere klant en ondertussen bij ons fouten maken bij het uittellen van de biljetten. 3 keer naar achter voor een nieuw stapeltje van een andere soort.
Irene kan het niet meer aanzien en gaat een sigaretje roken. Ik sta innerlijk kokend, maar uiterlijk de rust zelve en vriendelijk glimlachend als een havik op te letten dat het goed gaat met dat tellen. Gelukkig maar, anders had het ons $ 50 gekost.
Rennen, terug naar de paspoort controle, automatisch deze keer. Je staat in een sluis, stopt je paspoort in een apparaat die hem scant en je al dan niet doorlaat. Een mevrouw in de sluis naast me blijft met haar handen in de lucht staan, dat poortje gaat natuurlijk niet open, de mijne gelukkig wel. " mevrouw u moet uw paspoort in de gleuf stoppen," probeert een ambtenaar de dame te instrueren. Hoe het afloopt? Geen tijd om te wachten.
Rennen en natuurlijk op tijd om aan te sluiten in de rij om te boarden.
De vlucht is chaotisch. We zijn omringd door Chinezen die elkaar allemaal lijken te kennen en de halve nacht bij elkaar buurten en lopen te kakelen. De dames achter ons gaan in en uit, daarbij continue aan onze stoelleuningen hangend.
Voor het eerst van mijn leven geen oog dicht gedaan in het vliegtuig.
De overstap in Guangzhou gaat soepeltjes en woensdagmorgen om 10 uur worden we op de luchthaven van Yangon opgewacht door een jongeman van de Motherland Inn.
Wij door de douane om bij het GWK kantoor onze van te voren bestelde door Irene bestelde dollars op te halen. O jee, op Schiphol Plaza blijkt een groter filiaal te zitten.
Aansluiten bij de lange rij door de douane terug, dan proberen een paar onverlaten de douane te misleiden en door de uitgang binnen te komen. Lekker hoor, de deur op slot en niet zo snel weer open. We hebben nog een uurtje voor we ons bij de gate moeten vervoegen.
Knars, knars, deur open en rennen naar het GWK.
Gelukkig, geen rij. Maar wel als wij een 1/2 uur later weglopen. Het geld lag niet klaar en de juffrouw die ons hielp was naast niet vlot ook nog met allerlei andere zaken bezig. Telefoneren, een collega helpen met een andere klant en ondertussen bij ons fouten maken bij het uittellen van de biljetten. 3 keer naar achter voor een nieuw stapeltje van een andere soort.
Irene kan het niet meer aanzien en gaat een sigaretje roken. Ik sta innerlijk kokend, maar uiterlijk de rust zelve en vriendelijk glimlachend als een havik op te letten dat het goed gaat met dat tellen. Gelukkig maar, anders had het ons $ 50 gekost.
Rennen, terug naar de paspoort controle, automatisch deze keer. Je staat in een sluis, stopt je paspoort in een apparaat die hem scant en je al dan niet doorlaat. Een mevrouw in de sluis naast me blijft met haar handen in de lucht staan, dat poortje gaat natuurlijk niet open, de mijne gelukkig wel. " mevrouw u moet uw paspoort in de gleuf stoppen," probeert een ambtenaar de dame te instrueren. Hoe het afloopt? Geen tijd om te wachten.
Rennen en natuurlijk op tijd om aan te sluiten in de rij om te boarden.
De vlucht is chaotisch. We zijn omringd door Chinezen die elkaar allemaal lijken te kennen en de halve nacht bij elkaar buurten en lopen te kakelen. De dames achter ons gaan in en uit, daarbij continue aan onze stoelleuningen hangend.
Voor het eerst van mijn leven geen oog dicht gedaan in het vliegtuig.
De overstap in Guangzhou gaat soepeltjes en woensdagmorgen om 10 uur worden we op de luchthaven van Yangon opgewacht door een jongeman van de Motherland Inn.
-
20 September 2013 - 06:08
Irene :
Ja je maakt wat mee zo onderweg! Tenminste, eigenlijk waren we nog niet zo erg onderweg. Nou ja, wat zou t, het is gelukt al is het ten koste van een paar zweetdruppels en een kleine maagzweer! -
20 September 2013 - 08:14
Marujke:
Leuk he? Poeh. Ik blijf lekker thuis of In Europa. Haha -
20 September 2013 - 09:13
Agnes:
In ieder geval stress genoeg om verder van de vakantie te mogen genieten. Vanuit mijn luie stoel bij de openhaard, onder het genot van een kopje thee, is het altijd leuk om een spannend verhaal te lezen over wat een ander meemaakt. Ga zo door! -
20 September 2013 - 15:38
Nanda:
Wat een gestress, gelukkig zijn jullie ervaren reizigers. -
21 September 2013 - 08:44
Jolene:
Hoezo stress, klinkt als normale reistroubles. Ik krijg er gewoon zin van hoor!
Ben benieuwd naar de rest van de verhalen:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
