Chamuni Hill

22 maart dinsdag
Vanmorgen een geweldige koffie ontdekt bij een kioskje op het busstation. Op zoek naar bus nr. 201, om op Chamuni Hill te komen, voor een tempel en een prachtig uitzicht over Mysore.
De koffie was genieten, maar ik moet naar het andere busstation, dus een autoriksja aangeschoten die me gezien de afstand ook nog eens de volgens mij juiste prijs opgeeft van 20 roepies. Dat vind ik prettig te ontdekken, maar dan, vlak voor het busstation stopt ie, draait zich om en vraagt of ik naar Chamuni Hill wil. Hij kan me voor 80 roepies brengen, want de bus gaat niet. Goh, waar heb ik die eerder gehoord. Jammer nou. Meneer hier zijn uw 20 roepies, breng ma naar het busstation, dan ga ik even kijken. Gaat hij niet, dan kom ik bij u terug. Het is even zoeken, maar hij gaat natuurlijk gewoon en hij zit vol Indiërs die ook naar Chamuni hill gaan.
Er hangen wel erg veel bloemenslingers voor in de bus en ik weet nu ook waarom. Hij scheurt als een maniak door de haarspeldbochten de berg op. Ik lijk de enige die het eng vind, maar ik weet natuurlijk niet waar al die kakelende Indiase vrouwen het over hebben.
Boven is eerst een centrum met spreuken over vrede, zelfherkenning . Het spreekt me wel aan, tot ik lees dat het over cursussen in meditatie gaat, van een wereldwijde organisatie voor meditatie. Met adressen in Nederland. En een folder in het nederlands. Dan via een commercieel straatje naar de eigenlijke Sri Chamundeswariitempel, waar het hier allemaal om gaat.
Mensen kopen mandjes met bloemen en kokosnoten, die ze voor of in de tempel stukgooien. Ik volg de lange rij gelovigen met mandjes , naar het heiligdom van de godin , waar 4 mannen staan met schalen waar geld op wordt gegooid en men met een hand overeen vuurtje strijkt en een lepeltje water krijgt, slokje, streek over het hoofd, buiging en men loopt door naar een loketje waar het mandje wordt afgegeven en even later zonder de bloemen weer terugkomt. Zo zijn er nog wat loketjes, waar verschillende goden achter huizen en dus verschillende ofers worden gegeven.
Ik zit in de schaduw van de tempel te schrijven over hoe ik er niets van begrijp en een familie uit Chennai komt het me uitleggen. De Godin is een gedaante van Parvati, de vrouw van Shiva, die tegen het kwaad vecht. De kokosmelk is het pure hart van de kokosnoot en dat is wat men offert, als teken van het eigen pure hart. De bloemen worden om of bij de godin gehangen, de rest van de kokosnoot neemt men mee.
Kleine kinderen zijn gebiologeerd door de blanke vrouw die daar zo rustig zit te schrijven, ze willen bijna niet met hun ouders mee. Ik trek aardig wat bekijks zoals ik hier zit, maar het is toch lekker rustig in de schaduw, als de vliegen me nu ook nog met rust lieten, maar er is net wat kokosmelk op mijn broek terecht gekomen en volgens mij komen ze daar op af.
Op weg naar de volgende, veel oudere tempel, wordt me een bord rijst aangeboden, melk rijst, een beetje zurig en donkere rijst met pinda’s, wel lekker. Ik heb geen idee wat ik ermee moet doen. Moet ik het in de tempel offeren? Maar nee, er zit een man op de trap met net zo’n bord. Ik moet het eten met mijn handen , zij kijken hoe ik dat als westerling voor elkaar krijg en nee, ze willen er geen geld voor. Ik zie de man zijn restant aan een koe geven en vraag wat ik met mijn restant moet doen. Het was lekker maar teveel. De vrouw brengt het naar een paar mannen verderop. Na mij krijgt er niemand meer een bord, de pannen zijn weg. Het is erg, maar héél even vraag ik me af of ik hier gedrogeerd ga worden en bestolen. Natuurlijk niet! Erg dat zo’n gedachte in je opkomt.
Ik vraag een man bij de laatste tempel de weg naar de trap naar beneden. Alleen?, nee hoor dat kan niet, veel te gevaarlijk. Je gaat door een probleemgebied, je moet de bus nemen.
Dat zint me natuurlijk helemaal niet, wat te doen. En gelukkig zie ik even later Rachel uit Nieuw Zeeland, die zit te lezen. Zij heeft wel zin om met me mee naar beneden te lopen en of we beneden dan een autoriksja naar de stad kunnen delen. Natuurlijk. We brengen de rest van de middag samen door op het terras van hotel Poora, zij tekenend en ik met mijn laptopje het verhaaltje van gisteren schrijvend, wat nog best lastig was, omdat ik mijn boosheid alweer helemaal vergeten was en ik niets had opgeschreven. Als zij naar het treinstation vertrekt , ga ik naar het buurhotel voor een biertje. Ze bieden me zelfs een stopcontact aan, maar ik heb geen snoer mee. Als ik zeg niet van AC te houden, gaat de airco uit, wat me een beetje ver gaat. Niet iedereen hoeft het warm te hebben omdat ik een hekel heb aan airco, dus hij wordt weer aangezet. Met een biertje voor me en uitzicht op de rotonde naar het paleis neem ik voor dit moment afscheid.
Groetjes.