11 mei De uitputting nabij.

Er staat een rondje op het programma, we komen alleen niet erg op gang en vertrekken pas om 10 uur. Vol goede moed, dat wel. Maar als we ondanks de hulp van een alleraardigste man en een hoop geklim en geklauter het begin van de wandeling na een uur nog niet hebben gevonden, komt de wanhoop boven drijven.
Een groepje Engelsen met een goede beschrijving zet ons een half uurtje later op het goede pad. Slim, beginnen op het heetst van de dag. Het is heerlijk weer, 27 graden zien we later. De wandeling is prachtig, met mooie uitzichten op de opgravingen van Patara, blauwe baaien en de bergachtige kustlijn naar Kaş. Het is veel geaccidenteerder dan we hadden verwacht. Na 17 km blijkt dat we de aansluiting naar de terugweg, die langs een mooi aquaduct voert gemist hebben. We hebben er genoeg van, zijn erg moe en lopen door naar de weg waar we een dolmuş naar Patara hopen te vinden. We steken de weg over en in de verte komt één gele auto aan. Een taxi? Nee de man die ons gisteren van de snelweg naar ons hotel heeft gebracht. Als service van de busmij.
Wat een toeval, hij neemt ons mee en brengt ons voor een habbekrats naar het dorp. Ondankbare honden die we zijn, zijn we niet eens onverdeeld blij. Hij heeft de bijnaam "dijenkletser" verdiend en Ammelieke zit naast hem.
Van een jus d' Orange, muntthee en dun pannekoekje knappen we niet meteen op, slechts een douche zal helpen. We slepen onszelf de heuvel op.