7 mei Later maar lichter.

Tot nu toe hebben we het vervoer van onze bagage goed kunnen regelen, maar vandaag, de dag van de zwaarste klim, staan de rugzakken klaar om door ons naar Alinca gedragen te worden.
Tijdens het onbijt stelt Klaas, de SNP gids voor dat we onze tassen met die van hun meegeven. Geweldig idee, maar zij lopen naar een andere plaats, hoewel de truck met de tassen wel langs onze bestemming komt. Karel's ongeluk is onze mazzel, want door zijn knieblessure rijdt hij nu met de truck mee en kan hij zorgen dat onze tassen op het juiste adres worden afgegeven. De schat, hij doet het graag en goed.
Herpakken die handel en een uurtje later dan gepland, maar kilo's licher
kunnen we aan de mooiste wandeling tot nu toe beginnen.
Eerst weer 200 meter naar beneden naar het strand, waar we aan de andere kant 770 meter moeten stijgen om over de berg naar het andere dal te komen. Het pad voert ons door de prachtige kloof, door het bos, langs en door droge rivier beddingen, over ooit gevormde witte steenlawines, langs een enorme grot hoog in de berg. De bergen zijn ruig en indrukwekkend en we genieten volop. Het klimmen valt ons alles mee, maar we nemen veel pauzes.
Het wordt druk op het pad. We laten een groep Engelsen passeren, maar dan loopt ineens misses Bucket ( Bouquet) achter ons, althans zo klinkt het.
Gelukkig stoppen zij al snel voor de lunch.
We lopen in een heerlijk zonnetje, de schrik is dus groot als er bij aankomst in Alinca een dikke mist hangt in het dal.
Pas na een flinke regenbui zien we de prachtige baai in de diepte.
We hebben een schattige kleine bungalow met een warme douche, feest.
Onder ons terras worden koeien, geiten en kippen heen en weer gejaagd. Heeft dit zin of is het slechts ter vermaak van de toeristen die hier de laatste zonnestralen zitten op te vangen?