Naar Cappadocië
Blijf op de hoogte en volg Conny
27 Januari 2014 | Turkije, Erciyes
Twee dagen geleden:
Na een goede vlucht met Corendon, kwamen we mooi op tijd aan op de luchthaven van Kayseri. Visum kopen, aansluiten in de lange rij voor de immigratie, bagage van de band halen en langs de vriendelijke douanebeambten naar buiten.
En dan..........
Waar is het ons beloofde mannetje met het bord van ID travel?
Nergens te bekennen!!!
Wel een aantal andere vriendelijke mannen, die wel even voor ons willen bellen naar Mehmet, waar de hulp vandaan moet komen.
"Sorry, sorry, de auto staat ergens vast, maar er is een andere onderweg, die kan ELK MOMENT bij jullie zijn.""
"Die zwarte auto rijdt erg hard, heeft natuurlijk haast om verloren tijd in te halen." - Jammer, komt iemand ophalen.
"Die grijze dan." - Rijdt het parkeerterrein op.
"Dan zal die witte toch wel voor ons zijn?"
En zo een uurtje en een auto of wat later, komt er een piepkleine Clio aangereden, met een chauffeur die alleen Turks spreekt.
Communicatie lijkt onmogelijk.
Hij belt Mehmet, zodat Jolene hem duidelijk kan maken dat wij drieën met onze enorme tassen en de skies, waar ik overigens in de rij voor de incheckbalie erg veel bekijks mee had, niet in dit autootje gingen passen.
Jammer, voor nu is het niet anders, maar voor de transfer van morgen komt er een grotere auto belooft Mehmet.
Jolene en ik persen ons op de achterbank, tussen ons in een enorme tas en de skies. Adem uitblazen en de deur dichtdrukken en zo de 60 kilometer naar Ürgüp zien te overleven.
Na wat rondvragen en rijden wordt ons hotel gevonden. En wat voor hotel," 5 sterren", grote kamer en heerlijk eten. Wij gaan het hier voor dit ene nachtje prima uithouden.
Na een goede vlucht met Corendon, kwamen we mooi op tijd aan op de luchthaven van Kayseri. Visum kopen, aansluiten in de lange rij voor de immigratie, bagage van de band halen en langs de vriendelijke douanebeambten naar buiten.
En dan..........
Waar is het ons beloofde mannetje met het bord van ID travel?
Nergens te bekennen!!!
Wel een aantal andere vriendelijke mannen, die wel even voor ons willen bellen naar Mehmet, waar de hulp vandaan moet komen.
"Sorry, sorry, de auto staat ergens vast, maar er is een andere onderweg, die kan ELK MOMENT bij jullie zijn.""
"Die zwarte auto rijdt erg hard, heeft natuurlijk haast om verloren tijd in te halen." - Jammer, komt iemand ophalen.
"Die grijze dan." - Rijdt het parkeerterrein op.
"Dan zal die witte toch wel voor ons zijn?"
En zo een uurtje en een auto of wat later, komt er een piepkleine Clio aangereden, met een chauffeur die alleen Turks spreekt.
Communicatie lijkt onmogelijk.
Hij belt Mehmet, zodat Jolene hem duidelijk kan maken dat wij drieën met onze enorme tassen en de skies, waar ik overigens in de rij voor de incheckbalie erg veel bekijks mee had, niet in dit autootje gingen passen.
Jammer, voor nu is het niet anders, maar voor de transfer van morgen komt er een grotere auto belooft Mehmet.
Jolene en ik persen ons op de achterbank, tussen ons in een enorme tas en de skies. Adem uitblazen en de deur dichtdrukken en zo de 60 kilometer naar Ürgüp zien te overleven.
Na wat rondvragen en rijden wordt ons hotel gevonden. En wat voor hotel," 5 sterren", grote kamer en heerlijk eten. Wij gaan het hier voor dit ene nachtje prima uithouden.
-
27 Januari 2014 - 20:05
Irene:
Ja, zo ken ik je weer! Verhalen van dingen die niet helemaal lopen zoals verwacht waren toch de leukste? -
27 Januari 2014 - 20:14
Ammelieke Wardenier:
Turkiye Hos geldiniz.
Ja Marijke zo krijg je meteen een klein beetje een idee hoe dat altijd gaat als je met Conny reist. Gewoon proppen in een auto. Heel veel plezier en een leuke foto trouwens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
