angsthazen gedrag en per boot door het kippen dorp

Nadat de telefonisch bestelde broodjes zijn afgeleverd kan er ontbeten worden. Volgens mij zijn ze vergeten erbij te zeggen dat ze nog afgebakken moeten worden deze zachte bleekscheten. Nou ja omeletje erop doet wonderen al is het niet mijn beste ontbijt ooit. De drie dames van guesthouse en hotel eten ze met zoete wafels en dopen ze in zoete gecondenseerde melk, jakkes. Hoewel, ik lust speculaas op brood, wie weet is het heerlijk.
Het primaten reddingscentrum is om half negen nog niet open, dus ga ik weer door de jungle op weg naar "De grot van de prehistorische mens". 10 km. is het, heerlijk toch zo'n scooter. Marijke ik ben helemaal om en hoef niet meer altijd maar te fietsen. En Simone misschien ga ik er thuis ook wel eentje kopen als het klimaat nog wat verder opwarmt.
300 m. de jungle in over een goed aangelegd pad, maar die steile trap omhoog ziet er minder begaanbaar uit. Bladeren, mos en afgebroken stenen. Slik, m'n stokken achtergelaten, die had ik op de terugweg goed kunnen gebruiken. Nu ga ik bibberend half achterstevoren naar beneden en doe er ongeveer drie keer zo lang over als de gemiddelde mens.
Ik ben het in een vorig leven geweest, of ben nu aan het oefenen voor een volgend leven als struisvogel. Ik heb in ieder geval hun politiek tot kunst verheven. Als mijn ogen het gat niet zien en die boodschap dus niet wordt doorgegeven aan mijn brein, doen mijn ledematen gewoon wat ik ze opdraag. Kan ik echter mijn brein niet foppen, dan gaan de benen op slot en moet ik maar zien hoe ik voor-,achteruit of omlaag kom.
Ik noemde dat altijd hoogtevrees, maar dat mag niet meer van Jos na het abseil avontuur. Dus noem ik het maar in het algemeen: angsthazen gedrag, dat helaas ook een enorme hoeveelheid energie vreet.
Maar het was gelukkig, net als meestal weer de moeite waard. Een donkere grot (zaklamp mee) met gangen en zalen. Niet heel groot, maar wel spannend om te kijken hoever je kunt komen.
Terug bij de ingang van het park eerst een ijskoffie om bij te komen en dan naar het apen opvang centrum, waar apen zitten die zijn gered uit benarde gevangenschappen en/of met uitsterven bedreigd zijn.
Ze horen allemaal in Vietnam thuis en zitten natuurlijk in kooien met bamboe stellages. Ik vind het er nogal saai uitzien zo zonder autobanden, schommels en speeltuigen, maar dat schijnen de Langoeren die ik dan zie niet nodig te hebben. Bij de Gibbons hangen de speeltuigen wel.
Dan naar de overkant, de schildpadden opvang, ook die zijn in de meeste gevallen van een wisse dood gered. Velen zouden in de soep belanden, of als ingrediënt voor medicijnen worden verkocht.
Tijd om weer op de scooter te stappen, tas op te halen en naar Van Long reservaat te rijden voor een rustig boot tochtje.

Onderweg snap ik net op tijd dat die springende jongen en dat schreeuwende meisje serieus willen dat ik stop. Er balanceert een boom boven de weg, nog één ruk van omvallen verwijdert. Nou heb ik een helmpje op, maar of dat genoeg zou zijn????

Het wordt donker en begint te regenen als ik besluit naar Kengh Ga (Ga =kip) af te slaan. De kippen zijn uit het dorp verdwenen, maar op een boot het leven dat zich hier op en aan het water voltrekt te zien langskomen is erg leuk.

Bij het Van Long reservaat is het een drukte van belang. Er is net een een blik of wat Franse toeristen aangekomen. De bootjes verlaten in een lange sliert de wal. Irene weet je nog dat we de menigte in Tam Coc net voor waren? Nu ben ik dus te laat. Ik ga me daar niet bij aansluiten. De kans dat ik wild ga zien is ongeveer 0 als die kakelende menigte me voorgaat.

Langs het reservaat rijd ik naar Highway 1 en terug naar Ninh Binh. Grote trek, de lunch is er bij ingeschoten. Alleen bij Truyet zitten is ongezelliger dan met jou erbij Irene. maar gelukkig komen Tiny, een Britse en een Frans stel op huwelijksreis me gezelschap houden en wordt het alsnog gezellig.