Phong Nha Cave

Geen telefoon, dus ook geen idee van tijd, sta ik op als ik vind dat mijn ogen lang genoeg open zijn. Het terras wordt geveegd, de zaal gedweild en verder is er niemand. Het is 7 uur. Een super relaxed begin van de dag. Ontbijt, met Amy, Patrick en Veronica op ziekenbezoek bij de kleinzoon van Veronica en dan naar de plaatselijke coffieshop. De ziekte van Miichael lijkt erg mee te vallen, we spelen samen een soort kwartet met de medicijnzakjes, als Amy en de Vietnamese oma overleggen wat er aan de hand is. Telefonisch verbonden met moeder Bik voor het vertalen.
We zitten een eeuwigheid aan de koffie, zodat ik gelukkig weer op het heetst van de dag kan beginnen met fietsen.
Lekker landelijk over een modderpad om te beginnen. De trip voert naar de plaats Phong Nha, waar ook de grot met die naam te vinden is. Na de lunch besluit ik ook deze grot te bezoeken, al zegt men steeds, eerst deze, dan Paradis Cove, anders valt het tegen. Ik kan een 10 persoons- boot delen met 4 anderen. Over het blauwe water van de rivier, gaat het de grot in. Mijn eerste gedachte is Efteling, maar de rotsen zijn niet van papier maché. Gekleurde lichten om de stalagmieten en Stalactieten op te leuken. Nergens voor nodig, ze zijn indrukwekkend genoeg. Wat zijn die grotten hier hoog en groot. Schijnt iets met de ouderdom te maken te hebben. Als het niet verder kan, worden we uit de boot gezet. Tijdje rondlopen, in de boot en terug varen om halverwege nogmaals de boot te verlaten voor een wandeling door de grot.
Inderdaad een beetje anders dan gisteren, maar ook deze kan met ontzag bekeken worden en het varen is leuk.
Nu denk ik een rondje te kunnen fietsen, dus aan de andere kant van de rivier terug en dan met een bootje de rivier over. Nou vergeet het maar. Hoe ik het ook probeer, over koeien-, zand- of paadjes van cement het lukt me niet bij een veerpontie te komen en wie ik het ook vraag, iedereen verwijst me terug naar de brug waarover ik de rivier net ben overgestoken. Het wordt donker in de verte. Ik geef het op, rijdt naar de brug en rijdt via het bekende pad terug naar de farmstay. Het is druk op het modder pad. Scholieren, werkers, koeien en buffels zijn op weg naar huis.
Tsjonge, nog maar 10 dagen. De trip die ik in gedachte heb, gaat niet lukken, dus kan ik net zo goed hier een extra nachtje blijven en morgen lekker gaan kajakken. Niet zo wild als in Nepal hoor ik net, gewoon wat stroomversnellingen.