Cao Dai Tempel en Cu Chi tunnels.

Om 8 uur worden we opgehaald door een meneertje voor een toeristische trip, die als de rattenvanger van Hamelen een sliert, in dit geval toeristen, achter zich aan heeft. Om de hoek staan er nog meer en hij moet ons allemaal in de juiste bus zien te krijgen.
Den (zeg Ding), vertelt over ontstaan en gebruiken van het Caodaïsme en welk gedrag er van ons verwacht wordt, dan over de Cu Chi tunnels en een niet van kleuring ontblote geschiedenisles. Nu kunnen we achteroverleunen en genieten van wat er langs komt, rijstvelden, kokos plantages, mensen e.d. Na 1 1/2 uur een plaspauze met een commercieel karakter. De stop is bij een invalide werkplaats met ernaast een enorme souvenirwinkel, als je het mij vraagt niet geheel in privé handen.
14 km voor Thay Dinh begint het enorm te stinken in de bus en het zicht lijkt ook wat troebeler te worden. Voorin hebben ze niets in de gaten, maar achterin....Hé Den.... Een lekkende oliepijp is de boosdoener. Allemaal de bus uit en wachten in het streepje schaduw. Laat er nou net 10 meter verder een soort garage zijn. Op korte termijn maken zit er niet in, dus een half uur later stappen we in 2 kleinere busjes om onze weg naar de tempel te vervolgen. De ceremonie van 12 uur zullen we jammer genoeg niet meer halen, die is een half uur geleden al begonnen.
In het Caodaïsme zijn oorspronkelijk 3 geloven/filosofieën samengegaan, Boeddhisme, Taoïsme en Confucianisme. Later zijn er nog wat stromingen bijgekomen.
Als we aankomen rijden er net 2 touringcars weg en zien we veel monniken, nonnen en gelovigen weglopen. Maar er is toch nog een dienst bezig, die kunnen we van het zijbalkon volgen. Bijzonder.

Op weg naar de lunch, een tentje waar een buslading toeristen nogal stress verhogend is voor het in blauwe pyama gehulde serveerstertje.
Ze loopt als een kip zonder kop gillend heen en weer, terwijl de jongen aan de andere kant rustig de bestellingen heeft opgenomen van zijn rij tafels. Uiteindelijk krijgen we allemaal eten, drinken en een rekening. Op tijd om weer op een niet komende bus te wachten. De busjes zijn naar huis gestuurd.
En weer teruggehaald. Op naar de Cu Chi tunnels, die iets langer open blijven om ons de gelegenheid te geven er iets van te zien. Het gaat allemaal wel een beetje gehaast. Met geratel van machinegeweren op de achtergrond krijgen we hier en daar wat uitleg. Als we allemaal stil over de paden door de jungle lopen, hangt er toch even een sfeer die bij zo'n omgeving past.
We mogen zelf door het deel van de tunnels dat vergroot is voor de toeristen. Nou, het is krap, gebukt lopen is alleen mogelijk als je daarbij ook diep door de knieën gaat. Ik ga er na een klein eindje, bij de eerste gelegenheid weer uit. Wat benauwd en krap. Jarenlang leven in zo'n tunnelcomplex, ik moet er niet aan denken wat dat met je doet

Gelukkig wil er niemand gebruik maken van de mogelijkheid om met AK47's te schieten. We ontkomen niet aan de propagandafilm voor vertrek.

We zijn 2 uur later dan verwacht, om 19.30 uur in Saigon. Meteen maar door, in dit geval eindigen we bij "Punjabi". Lekker Indiaas gegeten dus.
Simone, 's morgens eten we Europees, 's middags aan de straat, bij een bus- of treinstation, een markt oid. Maar 's avonds willen we gezellig zitten en wordt het dus een restaurant. Best kans dat ik straks alleen vaker op straat zal eten.