Canyoning

Het verhaal van gisteren komt later, deze spectaculaire dag verdient een voorsprong.

Eerste vraag bij het wakker worden;"Hoe heb ik dit toertje kunnen boeken."
We gaan abseilen, glijden door een waterval glijbaan en nog zo wat fratsen, maar eerst glibberen we over een jungle-pad naar beneden. Op sandalen, zonder stokken aardig steil omlaag over een modderig pad. Grote stukken met het achterwerk op de grond, dat zal een enkeling wel voor zich zien.
Halverwege stoppen voor uitleg en oefenen. De harnassen en helmen hebben we boven al aan gekregen. Het oefenen geeft ons wel het gevoel dat we het aan zullen kunnen qua techniek, maar durf ik over een rand te stappen en me te laten vallen. Dat moet nog blijken.

Met zwarte handen en zwarte kont kom ik bij de eerste uitdaging. Het echte werk gaat beginnen, abseilen van 18 meter. Maar het begint geleidelijk en ik mag als eerste. Gaat precies als het oefenen, dus eitje denk ik, maar help, ineens gaat het verticaal naar beneden. Terug gaan is geen optie, dus ik moet me over de rand laten vallen. En het gaat prima,alleen het staand landen is lastig. Maar ik moet bekennen dat er, beneden aangekomen een paar traantjes uit mijn ogen sprongen en ik even moeite had met ademen.
Maar een partijtje trots dat ik was!
En toen kwam Irene als een volleerde abseiler naar beneden. Ze zegt dat het de eerste keer is.
Over zo'n zelfde glibberig pad door naar uitdaging 2. Zonder aanloopje abseilen van 15 meter en eindigen in het water, via een touw naar de overkant en dan lekker zwemmen onder de waterval.
Hier gaat Irene met dezelfde flair als eerste naar beneden en mag ik volgen. Het gaat verbazingwekkend goed, ik kan mijn voeten prima kwijt en op een gegeven moment ging het gecontroleerd best snel naar beneden. Alleen het opstaan in het water lukte niet erg, dus met een paar slagen naar het touw waarlangs ik me naar de overkant moest trekken.
Even zwemmen is natuurlijk leuk, maar laat ik mijn energie maar een beetje bewaren.
Weer een stukje glibberen voor we de opdracht krijgen het water in te gaan en ons door de stroming mee te laten nemen tot aan de glijbaan.
Daar wordt Irene in de juiste positie gelegd, armen voor de borst en gaan.. Het duurt even voor ze boven komt. Ze kijkt niet blij.
Nu mag ik. Liggen armen voor de borst en gaan, langs een grote gladde rots een lancering het water in, geweldig, ik kom lachend boven.
Zo hebben we allemaal onze voorkeuren.
2 km langs de rivier naar een grote waterval, daar gaan we eerst lunchen.

Geweldig wat Bamboo en Choi hebben meegedragen. Brood, kaas tomaten, komkommer, worst, ananas, mango, iets vreemds, bananen, pakjes soja melk. Heerlijk en we waren er aan toe.
De mooie blauwe lucht waar de dag mee begon is inmiddels grijs geworden en voor we afdalen in de waterval begint het te regenen. Nou ja, veel natter kunnen we toch al niet worden.

Bamboo prepareert de touwen, legt ons het een en ander uit en Irene waagt zich eraan. Dat ziet er best goed uit. Ze glijdt ergens weg en weet zich weer rechtop te krijgen op de rand die er in het midden is,. Het ziet er geweldig uit. Ze weet zich heel goed buiten de zwaarste centrale stroming te houden. Nu ik, midden in het zwaarste stroomgebied ga ik al snel onderuit. Ik laat me ,zoals uitgelegd een soort van liggend naar beneden roetsjen en shit, ik ben de horizontale rand bijna voorbij voor ik stil houdt. Foutje, ik probeer op de been te komen, maar het lukt niet. Steeds als ik me met mijn linker hand aan de wand wil afzetten, rukt het water mijn handschoen bijna van mijn handen. Die heb ik nodig om geen blaren te krijgen en het gebeurt een keer of vier. Daar lig je dan met je goeie gedrag, het water stort zich om en over je heen en wat nu te doen. Bamboo houdt de veiligheidslijn goed strak, dus naar beneden zal ik niet zo snel storten, maar meer kan hij niet doen, ik moet mezelf uit die benarde positie bevrijden. Ik probeer een beetje naar de zijkant, uit de zwaarste stroming te glijden, dat lukt slecht, maar genoeg om na een eeuwigheid op mijn knieën te komen. Bamboo staat boven te gebaren dat ik op moet staan. Ja, ja, ik wil wel maar het lukt niet, verdraaid, het moet. En dan sta ik op de been, en glij weer uit. Het zal me toch niet nog een keer gebeuren dat ik een kwartier moet liggen worstelen? Hoppa, staan nu en ja hoor het lukt. Ik sta, laat me weer achterover hangen en vervolg mijn weg langs de rustigere kant van de waterval.
Ik ben uitgeput. Irene ook een beetje van de paniek dat ik daar zo hing.
Da's dan jammer we moeten verder glibberen naar de volgende uitdaging, pap in de benen of niet.
En daar mogen we zes meter abseilen of direkt naar beneden springen. Ik kies voor de sprong en Irene heeft de andere optie niet gehoord en 1-2-3 in Godsnaam springt met me mee.
Terug naar boven klimmen over randjes van een paar centimeter, handen om uitstekende rotspunten klemmen. een beetje als een klimwand, maar dan zonder zekering. Om boven te horen dat dit niet de weg naar huis is. Daarvoor mogen/moeten we nog een keer springen.
Volgt een steile, glibberige klim uit het dal van een half uurtje. Met de natte kledderzooi in de taxi naar een warme douche.