16 november

De hele nacht blijft het regenen, dus de kans dat ik de toppen van de Annapurna range ga zien is erg klein.
Ik bedenk hoe erg het is dat ik vergeet een jas mee te nemen en dan zonder nadenken een winkel inloop om een vest te kopen. Ik bedenk verder dat ik 3 dagen wil kayakken en zonder morren bereidt ben daar 150 euro voor neer te tellen. En daar boven op die berg wonen 11 kinderen die misschien niet eens een warme trui of jas hebben met de winter in aantocht.

Dus de eerste gang na het ontbijt is naar de telefoon winkel om te kijken wat ik met Kul kan overleggen. Hebben ze wel wintertruien nodig?
Kul is niet te bereiken. Dan waag ik de gok, loop een winkel binnen en met behulp van de foto probeer ik de juiste maten te vinden. Er zijn niet genoeg dubbeldraagbare vesten, dus vrouw wordt gebeld om er een paar bij te kopen.
Ondertussen probeer ik Kul nog een keer te bellen, krijg hem aan de lijn, maar de communicatie gaat moeizaam.
Oke, ik koop de vesten, neem de bus, en dan zien we wel of ze passen. Ze mogen geruild worden.
Terug in de winkel blijkt de overeengekomen prijs ineens niet meer te kloppen. Ik heb geen zin het hele circus in een andere winkel opnieuw te starten, dus we komen iets anders overeen. Hierbij koop ik ook 11 rolkollen met 50 roepies korting per stuk.
Ondertussen vraagt de vrouw of ik haar zus met 5 kinderen niet ook kan helpen. En even later begint de man ook zijn financiele problemen op tafel te leggen. Sorry, er zijn vele mensen die dezelfde problemen hebben, maar mijn projekt ligt nu hier, ik kan niet alles.
Buiten wacht ik op de bus als plotseling een auto stopt. Wat aardig dat die man me zomaar mee wil nemen. Maar nee hoor het is een taxi zonder aanduiding. Die zet hij pas neer als ik ernaar vraag. Luister meneer ik sta hier op de bus te wachten. Ik ga truien naar een weeshuis brengen en heb geen geld voor een taxi. Daarmee klets ik wel even 2/3 van de prijs af. Hij krijgt nog ernstig spijt als hij op de vreselijke weg rijdt die 7 maanden geleden, voor de moesson nog prima was. Deze kant gaat hij niet meer op.

Ik begin aan de klim omhoog en kom halverwege Suraj en Sony tegen die heel enthousiast reageren dat ik er weer ben en nog wel met een groot pak. Ze gaan naar beneden en komen zo terug.
Eenmaal boven wordt ik als oude vriendin binnengehaald. Tsjonge wat is daar weinig voor nodig. de kinderen passen de vesten en rolkollen. Hier en daar een beetje groot, maar dan kunnen ze een jaartje extra mee. Vooral die van sony is erg groot, maar ze wil hem niet omruilen. Het is alles bij elkaar een kleurige boel, want ik heb voor iedereen een andere kleur uitgezocht.
Ik maak een foto en vraag de namen bij de kleuren,zodat ik ze kan onthouden. De andere twee komen ook terug en na een tijdje kletsen, een kopje zoete thee en de belofte van me te laten horen en nog beter terug te komen, ga ik na dikke knuffels van de meesten, onder begeleiding van Anjana en Susma naar beneden. Halverwege blijven ze me nazwaaien tot ik in de bus ben gestapt.
Er is nog 1 plekje achter in het midden. Leuk geiten in de bus, gauw een foto maken. Ja hoor leuk, totdat moeder geit met een grote boog naar achteren plast. Ik haal net op tijd mijn tas van de vloer, maar mijn schoen houdt het niet droog.

De eindhalte ligt nog een flink eind uit de buurt van mijn guesthuis en ik kom nog veel te veel winkeltjes tegen waar ik mijn geld kan uitgeven.

Chrissie bellen, want mijn mailtje is ws niet aangekomen. Morgen om 06.45 uur moet ik op het busstation zijn en in de bus van Holiday adventures stappen.