bustocht naar Sybra Desi
Door: Conny
Blijf op de hoogte en volg Conny
07 November 2011 | India, New Delhi
Er vertrekken dagelijks 3 bussen naar Dunche en Sybra Desi. Dat is duidelijk niet genoeg, want op het dak, in het gangpad en op de dubbel bezette stoelen, reizen totaal 2 a 3 x zoveel mensen mee dan er zitplaatsen zijn.
Aam het gangpad zitten is riskant, voor je het weet heb je een stoot van een elleboog te pakken.Maar aan het raam, met een doorzakkende stoel voor je, kom je ook met beurse knieen op je eindbestemming aan.
Tijdens de 9-urige tocht om de 168 km naar Sybra Desi af te leggen, stuiten we op heel wat checkpoints.Dat betekent dat iedereen van de bus klimt, langs de soldaten loopt en na de volgende bocht weer op de bus klimt. En dat 3x naar boven en 3x naar beneden, wie houdt wie nu voor de gek?
Soms komen soldaten de bus in om in pakken en zakken e knijpen of er geen wapens in zitten. Kennelijk zitten in dit gebied nog heel wat mensen die het met het regeringsbeleid niet eens zijn.
Van bovenaf heb ik goed zicht op de Kathmandu vallei, waar de meeste mensen wonen. In de volgende valleien wordt veel aan terrasbouw gedaan. Tot ver in de diepte liggen ze tegen de hoge bergwanden. Net als in India zijn ze opgebouwd met zakken, waar een laagje aarde op ligt.
Vele watervalletjes lopen over de weg, meestal liggen er betonnen platen en soms is het gewoon een blubberzooi. En dan zijn daar natuurlijk de tegenliggers. De weg is soms zo smal en de bocht zo scherp dat de bus hem niet in een keer kan nemen.
Op de meest onherbergzame plekken zie je prachtig gehakte dames lopen op tere schoentjes.
De weg is ronduit slecht. De stukken tussen het kwalitatief toch al slechte asfalt worden steeds groter.
Na Trisuli is het pas echt schrikken geblazen. Ik zie een bus voor ons ongeveer verticaal tegen een berg stenen op kruipen. Daar moeten wij achteraan. Een landslide.
In de haarspelbochten liggen wat huisjes/krotjes. Ik zou toch even achter mijn oren krabben voor ik die plaats uitzoct.Bang voor een regen van bussen en vrachtwagens op mijn dak.
Het is een behoorlijk zware job hier, buschauffeur. Uren rijd je een in onbalance, overbelaste bus langs diepe ravijnen over slechte wegen, om iedereen levend op de eindbestemming af te zetten voor een waarschijnlijk klein loontje.
En die oude beestjes trekken ons toch ook maar die bergen over. Dank je wel, goed gedaan en zo, maar aub niet nog een keer.
Aam het gangpad zitten is riskant, voor je het weet heb je een stoot van een elleboog te pakken.Maar aan het raam, met een doorzakkende stoel voor je, kom je ook met beurse knieen op je eindbestemming aan.
Tijdens de 9-urige tocht om de 168 km naar Sybra Desi af te leggen, stuiten we op heel wat checkpoints.Dat betekent dat iedereen van de bus klimt, langs de soldaten loopt en na de volgende bocht weer op de bus klimt. En dat 3x naar boven en 3x naar beneden, wie houdt wie nu voor de gek?
Soms komen soldaten de bus in om in pakken en zakken e knijpen of er geen wapens in zitten. Kennelijk zitten in dit gebied nog heel wat mensen die het met het regeringsbeleid niet eens zijn.
Van bovenaf heb ik goed zicht op de Kathmandu vallei, waar de meeste mensen wonen. In de volgende valleien wordt veel aan terrasbouw gedaan. Tot ver in de diepte liggen ze tegen de hoge bergwanden. Net als in India zijn ze opgebouwd met zakken, waar een laagje aarde op ligt.
Vele watervalletjes lopen over de weg, meestal liggen er betonnen platen en soms is het gewoon een blubberzooi. En dan zijn daar natuurlijk de tegenliggers. De weg is soms zo smal en de bocht zo scherp dat de bus hem niet in een keer kan nemen.
Op de meest onherbergzame plekken zie je prachtig gehakte dames lopen op tere schoentjes.
De weg is ronduit slecht. De stukken tussen het kwalitatief toch al slechte asfalt worden steeds groter.
Na Trisuli is het pas echt schrikken geblazen. Ik zie een bus voor ons ongeveer verticaal tegen een berg stenen op kruipen. Daar moeten wij achteraan. Een landslide.
In de haarspelbochten liggen wat huisjes/krotjes. Ik zou toch even achter mijn oren krabben voor ik die plaats uitzoct.Bang voor een regen van bussen en vrachtwagens op mijn dak.
Het is een behoorlijk zware job hier, buschauffeur. Uren rijd je een in onbalance, overbelaste bus langs diepe ravijnen over slechte wegen, om iedereen levend op de eindbestemming af te zetten voor een waarschijnlijk klein loontje.
En die oude beestjes trekken ons toch ook maar die bergen over. Dank je wel, goed gedaan en zo, maar aub niet nog een keer.
-
07 November 2011 - 14:11
Emilie:
Wat een helse busreis. Soms is het maar goed dat je dit soort belevenissen niet van te voren weet.
Ben blij dat je het nog kan na vertellen aan ons. -
07 November 2011 - 14:16
Ria:
Hoi Conny , ben blij dat je ook deze rit weer levend kan na vertellen . Wat een belevenis weer.je heb vast een beschermengel/geest op je schouders! -
07 November 2011 - 15:01
Jos:
Leuk hè dat soort uitdagingen en vooral als je hoogtevrees hebt!! -
07 November 2011 - 15:55
Ammelieke:
ik heb die berg helemaal meegelezen. hoe lang is de houdbaarheidsdatum van je engel op je schouder. maar ja wie uitdaging wil, kan dat krijgen. fijn weer je verhalen. zou zo niet zeggen dat je weeeeer een jaar ouder bent. x
-
07 November 2011 - 20:38
Marijke:
Tsja, heerlijk he dat reizen? Maar meestal gaat het gewoon goed nietwaar?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
